Een teveel of een tekort aan geld kan een aanzienlijke impact hebben op de inflatie, de werkloosheid, de rentetarieven en meer. Het nauwkeurig meten en op passende wijze aanpassen van het monetair beleid is essentieel voor de economische stabiliteit. Het nauwkeurig meten van de geldhoeveelheid is echter een uitdaging vanwege de verschillen in de liquiditeit van verschillende financiële instrumenten.
Te veel of te weinig geld, oftewel de totale hoeveelheid geld in omloop, kan tot prijsschommelingen leiden en de werkloosheid en de rentetarieven beïnvloeden. Als gevolg hiervan wordt het voor het monetaire beleid steeds belangrijker om de geldhoeveelheid in de gaten te houden en deze op het juiste niveau aan te passen. Het is echter niet eenvoudig om de geldhoeveelheid nauwkeurig te meten. Dit komt omdat geld niet alleen contant geld omvat, maar ook financiële instrumenten met liquiditeit die in contanten kunnen worden omgezet.
Laten we het proces van valutavorming eens nader bekijken om te begrijpen waarom het moeilijk is om de hoeveelheid geld te bepalen. Valuta wordt gecreëerd door centrale banken die geld drukken en dit leveren aan economische actoren, zoals particulieren en bedrijven. Het door de centrale bank uitgegeven geld wordt basisgeld genoemd, en een deel ervan circuleert als contant geld, terwijl de rest bij banken wordt gedeponeerd. Deposito's zijn geld dat economische actoren bij een financiële instelling achterlaten en daarom in de valuta zijn opgenomen omdat ze liquide zijn en op verzoek in contanten kunnen worden omgezet. Slechts een deel van deze deposito's wordt echter als reserve aangehouden om de opnames van deposanten te dekken, terwijl de rest wordt uitgeleend. Wanneer een deel van de deposito's wordt uitgeleend, wordt er nieuw geld gecreëerd dat gelijk is aan het bedrag van de lening, wat kredietcreatie wordt genoemd. Wanneer een bank bijvoorbeeld 10,000 won uitleent die bij een bank is gedeponeerd, wordt de storting van 10,000 won nog steeds opgenomen in de geldhoeveelheid, maar wordt de lening van 10,000 won toegevoegd aan de geldhoeveelheid. Terwijl dit proces van kredietcreatie zich herhaalt, is de hoeveelheid geld vele malen groter dan de oorspronkelijke valuta, en de vermenigvuldiger van de toename wordt de valutavermenigvuldiger genoemd. Wanneer contant geld in omloop echter bij een bank wordt gestort, neemt de hoeveelheid contant geld in omloop af met het bedrag van de storting, zodat er geen verandering in de hoeveelheid geld optreedt.
Als zodanig is het moeilijk om alle financiële instrumenten van financiële instellingen als dezelfde valuta te behandelen, omdat ze een verschillende mate van liquiditeit hebben, wat de meting van de geldhoeveelheid bemoeilijkt. Als reactie daarop hebben de centrale banken in elk land verschillende monetaire indicatoren gecreëerd om de hoeveelheid geld te meten. De Koreaanse valuta-indicatoren zijn sinds 2003 gesplitst. Vóór 2003 waren de Koreaanse monetaire indicatoren 'valuta', 'totale valuta' en 'totale liquiditeit'. 'Valuta' en 'totale valuta' omvatten contant geld en financiële instrumenten van depositobanken, terwijl 'totale liquiditeit' financiële instrumenten van niet-bancaire financiële instellingen toevoegde. Niet-bancaire financiële instellingen zijn andere financiële instellingen dan centrale banken en depositobanken. Vanaf 2003 worden de indicatoren 'consultatiegeld', 'ruim geld' en 'Lf (liquiditeit van financiële instellingen)' gebruikt, in overeenstemming met de Monetary and Financial Statistics Manual van het IMF. Adviesgeld omvat niet alleen contant geld, maar ook direct opvraagbare deposito's en termijn- en spaardeposito's bij alle financiële instellingen die deposito's aannemen. Direct opvraagbare deposito's en termijndeposito's vallen onder dezelfde maatstaf als contant geld, omdat ze zeer liquide zijn en op verzoek van de klant onmiddellijk in contanten kunnen worden omgezet. Het brede geld voegt deposito-instrumenten toe van elke financiële instelling die deposito's in een fiat-valuta accepteert, inclusief deposito's die minder liquide zijn omdat ze alleen kunnen worden uitbetaald door rente-inkomsten op te geven. Dit omvat financiële instrumenten met een looptijd van minder dan twee jaar, zoals termijndeposito's. Spaardeposito's met een looptijd van twee jaar of langer, die in de vorige indicator waren opgenomen in de “totale geldhoeveelheid”, zijn echter uitgesloten vanwege hun zeer lage liquiditeit. Lf heeft betrekking op financiële instrumenten van alle financiële instellingen die niet tot de ruime geldhoeveelheid behoren, zoals spaardeposito's met een looptijd van twee jaar of langer.
Algemeen wordt erkend dat ruim geld de beste maatstaf is voor de hoeveelheid geld op de markt, en de valutavermenigvuldiger is gebaseerd op ruim geld. Hoewel het brede geld beter geschikt is om de omvang van de financiële markt op de korte termijn weer te geven, is de Lf beter geschikt om de omvang van de reële economie weer te geven. Deze monetaire indicatoren bieden een gelaagd beeld van de geldhoeveelheid, wat kan bijdragen aan een efficiënt monetairbeleidsbeheer.
