Om meeliften in groepswerk te voorkomen heb je een charismatische groepsleider en een duidelijke rolverdeling nodig. Bovendien kunnen constante feedback van professoren, wederzijdse evaluaties en persoonlijke ontmoetingen bijdragen aan een eerlijke deelname. Goed gedrag is essentieel voor het behoud van sociaal vertrouwen en harmonie.
Op de middelbare school was een van de gebruikelijke missies van een ‘goede leerling’ het ‘dragen’ van een groepsopdracht, dat wil zeggen: het alleen doen. Als een van die studenten werd ik met dezelfde situatie geconfronteerd. Ik probeerde mijn groepsgenoten er zoveel mogelijk bij te betrekken, zelfs als dat betekende dat ik ze irriteerde, omdat groepswerk alleen waardevol is als het de gedachten van meerdere geesten omvat, en we groeien allemaal als individu. Natuurlijk waren er momenten dat ik te moe en geïrriteerd was om het zelf te doen. Soms lukte het sneller, dus ook al klaagde ik over het ongemak van groepswerk, ik probeerde altijd de meest efficiënte manier te vinden om het te organiseren.
Op de universiteit was groepswerk (teaming) zelfs nog problematischer. Op de middelbare school kenden we elkaar, maar op de universiteit moesten we samenwerken met volslagen vreemden, zelfs mensen die ouder waren dan wij. Natuurlijk was er spanning tussen onze gewetens, waarbij we allemaal in het geheim de ander respecteerden en niet wilden dat ik de werkdruk zou vergroten. Soms was dit niet het geval, maar het was vooral het geval als je een teamgenoot had die te weinig meewerkte. Hoe ga je om met “freeriders” die niet goed tot hun recht komen in een team?
Het eerste dat moet gebeuren is de aanwezigheid van een leider, of met andere woorden, een facilitator. Je zou kunnen denken dat de leden liever alle verantwoordelijkheid aan de leider overlaten en een gratis ritje krijgen. Dit hangt echter af van het soort leider dat je hebt. Het hebben van een 'charismatische' leider kan free-riding voorkomen en leden motiveren om deel te nemen. Charismatisch zijn betekent niet dat je eng bent, maar eerder dat je een aantrekkingskracht hebt die mensen aantrekt en hen het vertrouwen geeft om mee te volgen.
Nadat u een moderator heeft gekozen, moet u de richting van uw Teample bespreken. Als je leiding geeft aan een team over een onderwerp waar je het niet mee eens bent, zullen mensen vanzelf afhaken en er niet de moeite voor nemen. Als je in het begin de inbreng van iedereen krijgt en de juiste richting uitzet, zal iedereen meer plezier hebben.
Je moet ook het werk eerlijk maar autonoom verdelen. Dit is waar de rol van de facilitator in het spel komt, omdat het essentieel is om de sterke punten van elke persoon te vinden en deze te verspreiden op een manier die deze maximaliseert. Ook als er gebieden zijn die de groep wil uitdagen, ongeacht hun mogelijkheden, moet hiermee rekening worden gehouden. Dit komt omdat groepswerk over hun ontwikkeling gaat en je ze de kans wilt geven om te groeien in plaats van alleen maar efficiënt te zijn. Het belangrijkste om te onthouden is om duidelijk te zijn. Ze zullen meer verantwoordelijk zijn als ze weten wat hen verschuldigd is en wat er van hen verwacht wordt.
Nu moet naast de studenten ook de professor die de taak heeft opgedragen voortdurend feedback geven aan de groep. Dit kan door middel van peer reviews om de deelnamepercentages te controleren, of door een bijeenkomst met de groep om te controleren op onredelijkheid. Dit is de meest effectieve manier om mensen die denken dat opdrachten slechts een hulpmiddel zijn voor cijfers onder controle te houden. Naar mijn mening moeten peer review en interviews tegelijkertijd plaatsvinden. Peer reviews kunnen misleidend zijn, dus je moet een diepgaander interview krijgen.
Natuurlijk was dit een discussie over hoe je het beste kunt voorkomen dat mensen zich egoïstisch gedragen. Maar laten we teruggaan naar de fundamentele vraag: waarom zouden we niet gratis mogen rijden? Vanuit egoïstisch perspectief kan het voor mij nuttig zijn om meer tijd te besteden aan een studie of opdracht die ik alleen moet doen, dan harder te werken aan een taak die over meerdere mensen verdeeld is. Kunnen we deze vraag dus nog een stap verder brengen en de vraag beantwoorden: “Waarom moeten we goed leven?
Het antwoord is ja. We moeten ons gedrag vanuit een maatschappelijk perspectief bekijken, niet alleen vanuit een individueel perspectief. In dit geval spreekt het voor zich dat juist gedrag ook mij ten goede komt. Laten we het alleen bespreken als het juiste gedrag mij niet ten goede komt.
Verkeerd gedrag lokt vergelding uit. Volgens The Emergence of Altruism zullen mensen wraak nemen op oneerlijkheid, zelfs als ze verlies lijden, wat betekent dat wat goed is en mij op dat moment pijn doet, mij op de lange termijn waarschijnlijker voordeel zal opleveren. Als we teruggaan naar het voorbeeld van free riding in een groep, is het waarschijnlijk dat de free rider zijn gebrek aan bijdrage aan de groep aan de rest van de groep zal onthullen, zelfs met het risico van schaamte en oordeel.
Mensen zijn sociale dieren en onze relaties met de mensen om ons heen zijn cruciaal voor het behouden van een gezond leven. Gedrag dat verkeerd is en uw eigen belangen op de eerste plaats zet, zal ervoor zorgen dat u er slecht uitziet in de ogen van anderen. Dit leidt geleidelijk tot het uiteenvallen van relaties en een minder sociaal persoon die niet in staat is een gezond leven te leiden.
Bovendien is onze sociale structuur gebaseerd op samenwerking en vertrouwen. Als ieder individu alleen zijn of haar eigen belangen behartigt, zal het basisvertrouwen van de gemeenschap wegvallen, wat tot grotere chaos en wanorde zal leiden. Daarom is correct gedrag niet alleen een persoonlijke ethische keuze, maar een essentieel onderdeel van grotere sociale harmonie en stabiliteit.
Zoals we hebben gezien dicteren logica en gezond verstand dat we ‘goed moeten leven’, maar soms doen we dat niet vanwege het egoïsme dat soms binnensluipt. Bedenk: als je een soort bent die de evolutie heeft overleefd, moet je goed leven. .
