De reden dat leeuwen gazellen achtervolgen die op volle snelheid rennen in plaats van gazellen te vangen die niet weglopen, is om de kansen op een succesvolle jacht te vergroten. Snelle gazellen demonstreren hun snelheid door te sprinten om weg te komen van het doelwit van de leeuw, en soortgelijke voorbeelden zijn te vinden in ander dierlijk en menselijk gedrag als onderdeel van kostbare signalering.
In Afrika gaat een leeuw op jacht om een antilope te vangen die een gazelle wordt genoemd, maar één gazelle rent niet weg, hij springt gewoon op zijn plaats. De leeuw vangt deze niet-rennende gazelle niet, maar gaat de andere gazelle vangen, die op volle snelheid wegrent. Waarom gebeurt dit?
Op het eerste gezicht is het niet logisch. Vanuit het perspectief van de gazelle is het gezond verstand om op volle snelheid weg te rennen als er een leeuw je komt vangen, en vanuit het perspectief van de leeuw is het gezond verstand om een gazelle te vangen die niet wegrent, in plaats van een gazelle die dat wel doet. . Maar als je deze scène van dichterbij bekijkt vanuit het perspectief van de dieren, is het logisch.
Jagen vergt veel uithoudingsvermogen van zowel de jager als de achtervolgde, dus de leeuw moet zijn kansen op succes maximaliseren wanneer hij op jacht gaat, en het achtervolgen van de langzaamste gazelle in een kudde gazellen zal hem uithoudingsvermogen besparen en zijn kansen op succes vergroten. succes. De gazellen weten niet wie de leeuw gaat achtervolgen, dus moeten ze allemaal eerst wegrennen, maar als ze weten dat de leeuw hen niet achtervolgt, kunnen ze minder energie besteden aan het wegrennen. Als de langzaamste gazelle wordt gekenmerkt door gedrag en uiterlijke tekenen, kunnen zowel de achtervolgende leeuw als de achtervolgde gazelle hun energieverbruik minimaliseren.
Vanuit het perspectief van de leeuw is er echter geen realistische manier om te bepalen welke gazelle de langzaamste is. Om hun snelheid te bewijzen, zal de snelste gazelle iets doen wat de langzamere gazelle niet kan: ze zullen wegrennen van het doelwit van de leeuw, en dat gedrag wordt galopperen genoemd. De reden waarom de gazelle zijn snelheid kan demonstreren, is dat hij dit risicovolle gedrag vertoont ondanks het feit dat er een roofdier vlak voor hem staat, en hij de leeuw ervan overtuigt dat “dit een snelle gazelle is.” Het is ook riskant, omdat een langzamere gazelle dit niet zou kunnen doen met een roofdier vlak voor zich.
Het huppelgedrag is een signaal dat laat zien hoe goed de gazelle kan rennen, en het is een signaal dat niet zomaar iedereen kan uitzenden, daarom noemen we het een “kostbaar signaal”. Voorbeelden van deze “dure signalering” zijn te vinden bij andere dieren.
In het geval van pauwen hebben alleen mannetjes elegante staartveren, die zo groot en zwaar zijn dat ze lastig te dragen zijn en gevaarlijk voor roofdieren. Niettemin dragen pauwen de veren omdat ze als seksueel aantrekkelijk worden beschouwd, wat hen een voordeel geeft bij het zoeken naar een partner. Waarom worden die veren als seksueel aantrekkelijk beschouwd? Want als de pauw ondanks zijn lastige veren nog leeft, laat hij zijn capaciteiten zien. Als het niet daartoe in staat was, zou het dood zijn. De aanwezigheid van die veren zendt dus een kostbaar signaal uit, en hoe duurder het signaal, hoe meer vertrouwen de partner heeft.
Mensen doen hetzelfde om hun competentie te demonstreren. Laten we eens kijken naar enkele voorbeelden van dure signalen die mensen sturen.
Er is een veel voorkomende scène in gangsterfilms waarin twee gangsters zichzelf vóór een gevecht met een bierflesje op het hoofd slaan, en een andere persoon een kalebas breekt door zichzelf met een kalebas op het hoofd te slaan in plaats van de andere persoon, een actie die niet het geval is. op het eerste gezicht logisch. Maar het heeft hetzelfde effect als de geloofssprong van de antilope: als je niet sterk en zwak bent, kun je dit niet doen, omdat jezelf met een kalebas op je hoofd slaan je veel schade zal berokkenen. Het is een kostbaar signaal naar de ander dat je sterk bent, omdat je het niet kunt doen als je zwak bent.
Mensen kopen luxe auto's, kleding en horloges om te pronken met hun rijkdom. Deze dingen zijn dure signalen als ze zo duur zijn dat niemand anders ze zelfs maar kan imiteren, en hoe duurder ze zijn, hoe effectiever ze zullen zijn.
Een ander voorbeeld van wat mensen doen om met hun rijkdom te pronken is het potlatchfestival van de Kwakiutl-stam. In het noordwestelijke deel van het Noord-Amerikaanse continent leeft een groep Indianen genaamd de Kwakiutl. Ze vieren een uniek festival genaamd Potlatch, een gezamenlijke viering van verschillende dorpen. Het hoofd van het dorp waar het festival plaatsvindt, geeft een enorme hoeveelheid geschenken aan de hoofden van de andere dorpen en aan de mensen van de andere dorpen. Aan het einde van het festival gooit hij zijn bezittingen in de vlammen, waarbij hij steeds waardevollere spullen gooit en zelfs zijn eigen huis in brand steekt. Dit schandalige gedrag wordt geïnterpreteerd als een ongelooflijk duur signaal dat laat zien hoeveel macht en rijkdom hij heeft.
Uiteraard moet het signaal geloofwaardig zijn, en om geloofwaardig te zijn, kan niet zomaar iedereen zo’n signaal uitzenden, maar moet hij of zij over een specifiek vermogen beschikken om dat te doen. Met andere woorden, er zijn kosten verbonden aan het verzenden van een dergelijk signaal: iemand die niet competent is, zal het signaal niet verzenden omdat de kosten van het verzenden van het signaal groter zijn dan de voordelen van het verzenden van het signaal. Aan de andere kant zal iemand die competent is het signaal verzenden omdat het voordeel van het verzenden van het signaal groter is dan de kosten van het verzenden van het signaal. Daarom zal de ontvanger van het signaal geloven dat de persoon die het signaal verzendt competent is en het signaal zal vertrouwen.
Deze signaaltheorie kan ook worden toegepast om menselijk gedrag te verklaren. Om bijvoorbeeld prestaties of competentie op de werkplek te signaleren, bieden werknemers zich vaak vrijwillig aan om overuren te maken of moeilijke projecten op zich te nemen. Dit gedrag dient als kostbare signalen voor hun bazen en collega's, waaruit hun competentie en toewijding blijkt. Dit harde werk en deze toewijding leveren u veel meer geloofwaardigheid op dan wanneer u er alleen maar lippendienst aan betuigt.
Ook bij academici kun je voorbeelden van dure signalering vinden. Wanneer studenten ernaar streven hoger onderwijs te volgen, een hoog GPA te behouden en aan verschillende competities deel te nemen, demonstreren ze hun intellectuele capaciteiten en de resultaten van hun harde werk. Deze signalen maken grote indruk op toelatingsfunctionarissen en toekomstige werkgevers, en zijn een belangrijke factor om hen vertrouwen te geven in uw capaciteiten.
Ten slotte speelt dure signalering ook een belangrijke rol in sociale relaties. Op bruiloften en andere belangrijke sociale evenementen dragen mensen bijvoorbeeld dure outfits en accessoires en organiseren ze uitbundige feesten als een manier om te pronken met hun sociale status en rijkdom. Deze signalen zijn niet alleen uiterlijke tekenen, maar ook een manier om te laten zien dat ze betrouwbaar zijn.
