Séoula exposeerde Un dimanche après-midi sur l'île de la Grande Jatte op de Onafhankelijkheidstentoonstelling van 1884 en kreeg lovende kritieken, en zijn pointillisme en wetenschappelijke kleurentheorie overwonnen de beperkingen van het impressionisme en hadden een grote impact op de kunst van de 20e eeuw.
Séra exposeerde Un dimanche après-midi sur l'île de la Grande Jatte op de Onafhankelijkheidstentoonstelling in 1884. Op deze tentoonstelling prezen natuuronderzoekers en anarchistische critici en kunstenaars Séoula. Schrijver en criticus Félix Fénéon bedacht de term 'neo-imagisme' voor Séra's werk. Maar wat schilderde Söhra dat hem zoveel lof en de term ‘neo-imagisme’ opleverde?
Om Sora's schilderijen te begrijpen, moeten we eerst het impressionisme begrijpen. Vóór het impressionisme geloofden schilders dat objecten hun eigen kleuren hadden en moesten worden weergegeven. Impressionisten probeerden echter objecten te schilderen zoals ze voor het oog verschenen, waarbij ze opmerkten dat de zonnestralen vaak de kleuren van objecten veranderden. Het werk van Monet laat bijvoorbeeld zien hoe het veranderende licht op verschillende tijdstippen van de dag de kleur van objecten verandert. Vooral zijn serie Waterlelies staat bekend om zijn poging om de subtiele veranderingen in licht en schaduw weerspiegeld op het wateroppervlak vast te leggen.
De methode van het mengen van verf maakte de kleuren echter dof, waardoor het onmogelijk werd om de natuur die gloeide door de zonnestralen goed weer te geven. In plaats daarvan probeerden de impressionisten een visuele vermenging van kleuren te creëren door primaire kleuren rechtstreeks op het canvas aan te brengen zonder ze op een palet te mengen. Deze techniek was voor die tijd vernieuwend en leidde tot veel controverse, vooral bij Monet.
De methoden van het impressionisme hadden echter hun beperkingen. Impressionisten schilderden alsof ze een object op dat moment vastlegden, waardoor hun penseelstreken er ruw en ondergeschilderd uitzagen. Bovendien waren ze inconsistent in hun kleurgebruik en bleven de kleuren modderig terwijl de verf zich op het canvas mengde. Sora onderkende deze beperkingen en zocht naar een nieuwe aanpak om ze op te lossen: hij bestudeerde de kleurentheorie zoals die door wetenschappers werd onderzocht, en stippelde vervolgens zorgvuldig primaire kleuren op het canvas uit volgens een consistente reeks kleurenwetten. Het idee was om de zonnestralen op te splitsen in primaire kleuren en deze vervolgens als kleine puntjes op het canvas te stippelen om ze visueel op het menselijk netvlies te laten overvloeien. Deze techniek wordt ‘pointillisme’ genoemd omdat de kleuren eerder gestippeld dan gemengd zijn.
Met deze techniek probeerde Sora de levendigheid van kleuren te maximaliseren, wat de impressionisten niet konden bereiken. Pointillisme maakte visuele vermenging mogelijk met behoud van de zuiverheid van de kleur, waardoor zijn werken een scherpere, helderdere uitstraling kregen. Söhra perfectioneerde deze techniek in zijn meesterwerk Sunday Afternoon on the Island of Grand Jatte. Het is een zeer grote en zorgvuldig gecomponeerde scène, waarbij elke figuur en elk object nauwkeurig is gepositioneerd. De harmonieuze opstelling van stippen creëert een scène van licht en kleur.
De impressionisten waren zo geobsedeerd door kleur, die vluchtige indrukken sensationeel maakten, dat ze niet veel aandacht besteedden aan compositie of vorm, wat sinds de Renaissance een klassieke traditie was. Om dit tegen te gaan bestudeerde Sora de klassieke tradities van compositie, proportie en perspectief, die hij gebruikte om tientallen tekeningen te maken, waarbij hij objecten zorgvuldig en nauwkeurig rangschikte om ideale composities en vormen te creëren. Met andere woorden, hij probeerde universele kenmerken te extraheren in plaats van individuele kenmerken. Als gevolg hiervan zijn de figuren in Söhra's schilderijen uitdrukkingsloos en vertonen ze weinig individuele fysieke kenmerken.
Sora's inventieve techniek laat zien dat hij zijn eigen kunst bouwde en tegelijkertijd de beperkingen van het impressionisme overwon. Hij brak nieuwe artistieke wegen door klassieke tradities te combineren met wetenschappelijke benaderingen die de impressionisten over het hoofd zagen. Sulla's innovatieve aanpak had een grote impact op zijn tijdgenoten. Van Gogh, Gauguin en anderen werden allemaal beïnvloed door zijn schilderijen, terwijl schilders uit de Beast School als Matisse en Delacroix de neo-impressionistische kleurentheorie op hun eigen schilderijen toepasten, en Delaunay, Metzinger en Severini experimenteerden met pointillisme om een gevoel van beweging en beweging over te brengen. vitaliteit.
Sora's artistieke bijdragen speelden een belangrijke rol bij het inluiden van de 20e-eeuwse kunst en legden de basis voor geometrisch abstracte kunst, waaronder het kubisme, in het begin van de 20e eeuw. Zijn pointillisme werd erkend als meer dan alleen een techniek, maar als een artistieke expressie gebaseerd op wetenschappelijke principes. Zijn werk inspireerde latere kunstenaars en beïnvloedde vele stromingen in de moderne kunst. Sora's innovaties blijven een goed voorbeeld van hoe kunst gecombineerd kan worden met wetenschap. Het was een belangrijk keerpunt in het vergroten van de diversiteit en diepgang van artistieke expressie.
Uiteindelijk verlegde Söhlers werk de artistieke grenzen van zijn tijd en opende nieuwe mogelijkheden. Zijn aanpak ging verder dan alleen het introduceren van nieuwe technieken en demonstreerde de diepgang van zijn onderzoek en experimenten als kunstenaar. Zijn artistieke verkenningen hadden een blijvende impact op latere kunstenaars en inspireren tot op de dag van vandaag velen. Sora was echt een vernieuwer die de grenzen van de kunst van de 20e eeuw verlegde.
