De Ongzheng-dynastie van de Qing-dynastie vertoonde altruïstisch gedrag door een systeem van twee-tegen-één-corruptie in te voeren om corruptie onder ambtenaren te voorkomen. Dit kan worden verklaard door de herhalings-wederkerigheidshypothese, die stelt dat altruïstisch gedrag ontstaat wanneer wederkerigheid en herhaling worden gecombineerd. Het beleid van Ong demonstreert de evolutionaire kracht van altruïstisch gedrag, aangezien hij verliezen op de korte termijn opofferde voor winsten op de lange termijn.
Ondanks zijn korte regeerperiode van 13 jaar introduceerde de Ongzheng-keizer uit de Qing-dynastie, die wordt beschouwd als een van de meest hervormende monarchen in de Chinese geschiedenis, in 1724 een systeem genaamd 'yanglian'. Het was een speciale toelage die aan lokale functionarissen werd gegeven om integriteit te cultiveren en corruptie te ontmoedigen. vanwege economische tegenspoed. Dit systeem hielp niet alleen het levensonderhoud van ambtenaren te stabiliseren, maar verhoogde ook de algehele administratieve efficiëntie van het land. Dit leidde tot minder corruptie onder lokale functionarissen tijdens het bewind van Ongjeong, wat op zijn beurt de levenskwaliteit van de mensen verbeterde.
Gezien het feit dat dit echter een monarchie was, kunnen we ervan uitgaan dat het openstellen van het land en het verdelen ervan onder zijn onderdanen behoorlijk kostbaar zou zijn geweest voor de keizer, omdat het zijn macht zou hebben ondersteund. Dit soort gedrag wordt altruïsme genoemd, waarbij anderen ten goede komen ten koste van zichzelf. Het is een strategie die overleving niet bevordert vanuit het perspectief van de traditionele evolutionaire biologie. Als je aan anderen geeft, heb je niets meer voor jezelf en kun je geen plannen maken voor morgen. Veel altruïstische mensen hebben het echter tot op de dag van vandaag overleefd, wat vragen oproept. Om deze vraag te kunnen beantwoorden, moeten we begrijpen waarom altruïstisch gedrag voorkomt en wat de sterke punten zijn waardoor dit gedrag kan overleven. Er zijn verschillende hypothesen voorgesteld om altruïsme te verklaren, waaronder de herhalings-wederkerigheidshypothese.
Zoals de naam al doet vermoeden, is de herhalings-wederkerigheidshypothese gebaseerd op twee pijlers: herhaling en wederkerigheid. Wederkerigheid wordt belichaamd in het beginsel van wederkerigheid, dat stelt dat in een relatie met een andere persoon de een met gunst op de gunst van de ander reageert en de ander met boosaardigheid op de boosaardigheid van de ander. Wat hierbij opvalt is dat het afhankelijk is van het gedrag van de andere partij. Mijn gedrag wordt bepaald door het gedrag van de andere partij. Volgens dit principe kan ‘ik’ helpen en geholpen worden in een relatie met een altruïstisch mens die anderen gunsten verleent. Aan de andere kant kan ik, als ik te maken heb met egoïstische mensen met kwade bedoelingen, weigeren mee te werken en geen verlies lijden. De kracht van wederkerigheid wordt duidelijk als we deze relatie uitbreiden naar een groot aantal mensen die in een groep leven. Iemand die het principe van wederkerigheid aanneemt, kan met veel mensen samenwerkingsrelaties aangaan en hulp geven en ontvangen wanneer dat nodig is. Degenen die dat niet doen, zullen door anderen worden verstoten en geleidelijk uitsterven. Dit komt omdat mensen sociale dieren zijn en niet kunnen leven in een samenleving waarin zij een voordeel hebben. Samenvattend: wederkerigheid is voor beide partijen voordelig, en het is wat individuen ertoe aanzet altruïstisch gedrag te vertonen. De vraag rijst echter of wederkerigheid altijd geldig kan zijn.
Herhaalbaarheid, de andere pijler, schept de voorwaarden voor het functioneren van wederkerigheid. Als de relatie met de andere partij eenmalig is, is het in hun belang om hulp te accepteren en deze vervolgens te vermijden. Als je echter voortdurend wordt geconfronteerd met een tegenstander die het principe van wederkerigheid hanteert, zal de eenmalige winst uit verraad in het niet vallen bij de winst uit herhaalde samenwerking. Bovendien kan de tegenstander wraak nemen op uw verraad. Als de andere partij krachtig wraak neemt, wordt de winst die u heeft behaald tenietgedaan. Als de interactie zo doorgaat, vrezen we dat de andere partij de volgende keer wraak zal nemen, wat een stimulans is voor mensen om met de andere partij samen te werken. Het altruïstische gedrag van Ong kan ook verklaard worden door wederkerigheid en herhaling. Ong Jeongje beloonde ambtenaren die hun integriteit behielden met extra zilver. Als de ambtenaren echter niet tevreden waren met de hoeveelheid zilver en corruptie pleegden, werden ze geacht hem te hebben verraden en werden ze zwaar gestraft. Het officiële leven was geen eendaagse aangelegenheid, dus werkten ambtenaren samen met Ong Jeongje om het grotere goed te bevorderen. Zware straffen waren ook iets waar ze bang voor waren.
De herhaling-wederkerigheidshypothese stelt dat altruïstisch gedrag optreedt wanneer aan wederkerigheid en herhaling wordt voldaan. Het altruïstische gedrag is hier niet altruïstisch in de ware zin van het woord. Vanuit het perspectief van een derde partij kan elke samenwerkingsdaad uiteraard als altruïstisch worden beschouwd als deze afzonderlijk wordt bekeken. Het is alsof je over een goblinweg op het eiland Jeju rijdt. De weg lijkt misschien op een gegeven moment bergopwaarts te gaan, maar in werkelijkheid gaat het bergafwaarts. Op dezelfde manier wordt altruïstisch gedrag vaak gemotiveerd door eigenbelang. Het systeem van Ong moedigde lokale functionarissen aan om geen corruptie te plegen, zodat er meer belastingen naar het centrum konden komen dan voorheen. De verhoogde belastingen waren meer dan het totale bedrag aan zilver dat aan ambtenaren werd betaald, waardoor het land rijker werd dan voorheen. Geen wonder dat de macht van de keizer werd geconsolideerd. De keizer heeft nooit iets in zijn eigen nadeel gedaan. Dit voldoet niet aan de definitie van altruïstisch gedrag, namelijk gedrag dat anderen ten goede komt, maar zichzelf schaadt. Het is belangrijk om te beseffen dat deze egoïstische daden worden gemaskeerd als altruïstische daden om voordelen op de lange termijn te bevorderen.
De wederkerigheidshypothese neemt ook vele vormen aan in het complexe web van relaties in de menselijke samenleving. Het is bijvoorbeeld van toepassing op samenwerkingsrelaties tussen bedrijven, allianties in de internationale politiek en zelfs vriendschappen tussen individuen. Bedrijven werken samen voor wederzijds voordeel, landen vormen allianties op basis van wederzijds vertrouwen, en individuen onderhouden nauwe relaties door middel van vertrouwen en samenwerking. In deze relaties wordt altruïstisch gedrag een strategie voor gewin op de lange termijn, en niet alleen om morele redenen.
Tot nu toe hebben we de herhalings-wederkerigheidshypothese gevolgd, omdat deze altruïstisch gedrag verklaart. Wederkerigheid en herhaling zijn overtuigend omdat ze gemakkelijk te vinden zijn in de echte wereld. Mensen werken zelden onvoorwaardelijk samen of verraden anderen, en we worden blootgesteld aan veel repetitieve relaties. De herhalings-wederkerigheidshypothese suggereert dat altruïstisch gedrag ook kan voorkomen in relaties met niet-verwanten, en valt dus buiten de verklarende reikwijdte van de verwantenselectiehypothese, die berust op verwantschap. Er zijn echter ook beperkingen aan de wederkerigheidshypothese. Zoals de naam ‘herhaling-wederkerigheid’ suggereert, vormt herhaling de kern van deze hypothese, en kan deze niet volledig verklaren waarom mensen samenwerken in eenmalige relaties. Mensen zijn bijvoorbeeld bereid fooi te geven bij een restaurant in een ver land dat ze nooit meer zullen bezoeken. Als onze samenleving de neiging heeft zich te groeperen rond mensen die altruïstisch gedrag vertonen, kan coöperatief gedrag in stand worden gehouden en evolueren in niet-repetitieve situaties. We hebben een theorie nodig die dit logisch verklaart.
