In China werd beschimmelde tofu al 2,500 jaar geleden gebruikt om huiduitslag en steenpuisten te behandelen, en in Korea werd misopasta gebruikt om wonden te behandelen, wat wijst op de werkzaamheid van antibiotica. In het Westen was het concept ‘antibiotica’ al vóór Fleming bekend, maar onderzoek en toepassing ontbraken. Antibiotica doden bacteriën door de productie van hun celwanden te remmen, en er is voortdurend onderzoek nodig om andere antibiotica te ontwikkelen vanwege de opkomst van resistente bacteriën.
In China wordt beschimmelde tofu al 2,500 jaar geleden gebruikt om huiduitslag en steenpuisten te behandelen, en Korea gebruikt ook misopasta voor wonden als volksremedie, wat erop wijst dat onze voorouders al wisten hoe werkzaam de antibiotica in miso waren. Dit laat zien dat mensen in de oudheid verschillende behandelmethoden in de natuur ontdekten en gebruikten. Zelfs vóór Flemings ontdekking van penicilline was het Westen zich al bewust van het concept van 'antibiotica' – het vermogen van de ene microbe om de andere te doden – maar ontbrak het aan onderzoek en actieve toepassing. Deze vroege ontdekkingen legden de basis voor de ontwikkeling van antibiotica, maar ontbeerden een systematische en wetenschappelijke aanpak.
In de moderne tijd zijn antibiotica op veel verschillende terreinen een belangrijke rol gaan spelen. Niet alleen in de geneeskunde, maar ook in de landbouw zijn antibiotica een essentieel instrument geworden voor de preventie en behandeling van ziekten bij vee, die rechtstreeks verband houden met de voedselveiligheid. Overmatig gebruik van antibiotica kan echter tot ernstige problemen leiden. Antibiotica die bij vee worden gebruikt, kunnen bijvoorbeeld op mensen worden overgedragen en de ontwikkeling van resistente bacteriën bevorderen. Daarom moet het antibioticagebruik strikt worden gecontroleerd en gereguleerd.
Van de honderden antimicrobiële stoffen die zijn ontwikkeld, worden sommige daadwerkelijk geïsoleerd uit micro-organismen zoals bacteriën en schimmels die in de natuur leven, terwijl andere chemisch worden gesynthetiseerd. Geneesmiddelen zoals isoniazide en ethambutol, die tuberculose behandelen, zijn synthetisch en worden niet geproduceerd door levende micro-organismen, dus technisch gezien zijn het geen antibiotica. Het onderscheid tussen antibiotica en antimicrobiële stoffen is gebaseerd op hun bron en werkingsmechanisme, wat belangrijke implicaties heeft voor de selectie van geneesmiddelen en de behandelingsstrategieën. Bovendien kunnen natuurlijk voorkomende antibiotica vaak effectief zijn tegen een breder spectrum aan micro-organismen, terwijl synthetische antibiotica vaak gericht zijn op specifieke pathogenen.
Hier ziet u hoe penicilline, het eerste door mensen ontdekte antibioticum, tegen bacteriën werkt. Normaal gesproken heeft de celwand van een bacterie een laag die peptidoglycan wordt genoemd, en de laatste stap in de biosynthese ervan omvat een enzym dat transpeptidase wordt genoemd, dat glycoproteïnen aan de buitenkant van de celwand met elkaar verbindt, wat door penicilline wordt geremd, waardoor de groei en differentiatie van de bacterie wordt gestopt. die het menselijk lichaam hebben geïnfecteerd, waardoor ze zijn gedood. Bij de lyse van bacteriën is een bacterieel enzym betrokken dat autolysase wordt genoemd, en penicilline vermindert de autolysaseremmer die in de bacteriën aanwezig is, waardoor de cellen snel worden afgebroken. Dit werd gerealiseerd door de isolatie van mutante bacteriën die niet konden lyseren toen penicilline hun groei remde. Op deze manier oefent penicilline een krachtig antimicrobieel effect uit door rechtstreeks te interfereren met de overlevingsmechanismen van bacteriën. Er zijn echter ook bacteriën opgedoken die resistent zijn tegen penicilline en die voorkomen dat penicilline wordt geactiveerd door penicilline-afbrekende enzymen. Dergelijke bacteriën zouden resistent zijn tegen penicilline, wat kan worden behandeld door een antibioticum met een ander werkingsmechanisme te kiezen.
De enige keer dat u antibiotica rechtstreeks in uw lichaam wilt innemen, is wanneer u ernstig verkouden bent. In de vroege stadia van een verkoudheid wordt het griepvirus dat de verkoudheid veroorzaakt met rust gelaten, en worden pijnstillers, decongestiva en koortsverlagers gebruikt om symptomen zoals hoofdpijn, loopneus en hoge koorts te behandelen. In de latere stadia van de ziekte, wanneer zich een secundaire infectie rond de keel ontwikkelt, schrijven artsen echter vaak antibiotica voor. Dit is om complicaties van bacteriële infecties te voorkomen in plaats van virale infecties. Als de symptomen niet verbeteren, kan de dosis antibiotica iets worden verhoogd of kan een ander antibioticum worden voorgeschreven. Dit is nodig omdat bacteriële resistentie en de effectiviteit van het medicijn van patiënt tot patiënt kunnen variëren.
De strijd tegen antibioticaresistentie vereist voortdurend nieuwe en andere soorten antibiotica dan degene die we tot nu toe gebruiken. De opkomst van resistente bacteriën vormt een enorme uitdaging voor de medische gemeenschap, en gaat verder dan alleen het ontwikkelen van nieuwe medicijnen, maar ook het optimaliseren van het antibioticagebruik, het voorkomen van overmatig gebruik en het vinden van manieren om bestaande medicijnen te recyclen. Het oplossen van het probleem van resistente bacteriën vereist mondiale samenwerking en het opzetten van internationale regelgeving en managementsystemen. Om deze reden struinen onderzoekers en farmaceutische bedrijven nog steeds de vier uithoeken van de aarde af op zoek naar nieuwe klassen antibiotica. Dit komt omdat we het voordeel dat we hebben behaald in de oorlog tegen ziektekiemen willen behouden. Of bacteriën nu sterven of mensen sterven, zelfs de Schepper wil zijn favoriete wezens niet van de aardbodem zien verdwijnen. Alleen mensen hebben de wijsheid om penicillineraketten, geproduceerd door blauwe schimmels, te gebruiken om ziekteverwekkers op deze planeet te bestrijden. Door voortdurend onderzoek en innovatie zullen we de oorlog tegen ziektekiemen blijven winnen en de menselijke gezondheid en het leven blijven beschermen.
Naast de ontwikkeling van antibiotica zijn ook preventie en voorlichting belangrijk. Er zijn publieke bewustmakings- en voorlichtingsprogramma's over correct antibioticagebruik nodig, evenals voortdurende training voor zorgverleners om de geschiktheid van het voorschrijven van antibiotica te verbeteren. Ecologisch onderzoek en biotechnologische benaderingen voor het ontdekken van nieuwe antibiotica uit de natuur zijn ook belangrijk. De natuur herbergt nog steeds veel geheimen en er is een groot potentieel om er nieuwe behandelingen in te vinden. Het is belangrijk om natuurlijke hulpbronnen te behouden door middel van milieubescherming en duurzame ontwikkeling om de menselijke gezondheid te beschermen.
Concluderend: het bevorderen van antibiotica en het overwinnen van resistentie is een gebied dat voortdurend onderzoek, innovatie en mondiale samenwerking vereist. Antibiotica vormen de basis van de moderne geneeskunde en hebben de mensheid geholpen vele ziekten te overwinnen. Deze inspanningen moeten in de toekomst worden voortgezet, zodat we een gezondere en veiligere wereld kunnen opbouwen.
