De definitie van capaciteit en de capaciteit van personen en rechtspersonen om rechten uit te oefenen worden uitgelegd, en de problemen die zich kunnen voordoen bij het besturen van een eenmanszaak en de noodzaak van opheffing worden besproken. Ook worden de criteria besproken voor de toepassing van de doctrine van ontbinding en de noodzaak ervan in de moderne economie.
Het vermogen om het onderwerp te zijn van rechten en plichten wordt capaciteit genoemd. Een persoon wordt geboren met rechten en behoudt deze gedurende zijn of haar leven. Een persoon is dus het voorwerp van eigendomsrechten op eigendom, geniet van obligaties en gaat schulden aan anderen aan. Organisaties, die verenigingen van mensen zijn, kunnen ook rechtspersoonlijkheid verwerven, dat wil zeggen het vermogen om door de wet verleende rechten te verkrijgen, als ze aan bepaalde eisen voldoen. Er is een soort organisatie die bestaat uit een groep mensen die verenigd zijn voor een specifiek doel, die bestaat als een onafhankelijke entiteit die zich onderscheidt van haar leden, een bestuursorgaan heeft en bestaat ongeacht of leden toetreden of vertrekken.
Zo’n organisatie wordt een divisie genoemd, en dit kenmerk van een divisie wordt verdeeldheid genoemd. De leden van een divisie worden medewerkers genoemd. Om een rechtspersoon te worden moet een vennootschap geregistreerd zijn als rechtspersoon. Een vennootschap met rechtspersoonlijkheid wordt een vennootschap genoemd. Aan de andere kant wordt een divisie die deelbaar is maar niet als vennootschap is geregistreerd, een 'niet-corporate divisie' genoemd. Alleen een persoon en een bedrijf hebben de mogelijkheid om rechten uit te oefenen, en er wordt strikt onderscheid gemaakt tussen het vermogen van een persoon om rechten uit te oefenen en een bedrijf. Daarom moeten schulden die een onderneming op eigen naam heeft aangegaan, worden terugbetaald uit de eigendommen van de onderneming, en niet uit de individuele werknemers.
Een vennootschap is ook een rechtspersoon met het karakter van een vennootschap. Een aandelenvennootschap, een typisch type vennootschap, bestaat uit aandeelhouders die een belang in de vennootschap hebben in verhouding tot het aantal aandelen dat zij bezitten. Het Wetboek van Koophandel werd echter in 2001 gewijzigd om één persoon toe te staan een bedrijf als enige aandeelhouder op te richten door al het geld te investeren. Hiermee werd een vorm van rechtspersoon erkend die niet als een bedrijf wordt beschouwd. Dit is vooral handig in de beginfase van een klein bedrijf of onderneming. In sommige gevallen kan een bedrijf met meerdere aandeelhouders ertoe leiden dat alle aandelen in handen zijn van één persoon als gevolg van erfenis, verkoop of overdracht van aandelen. In zo’n ‘eenmansbedrijf’ is de enige aandeelhouder vaak de enige directeur van het bedrijf. Wanneer een enkele aandeelhouder het vertegenwoordigende orgaan van het bedrijf wordt, wordt het onduidelijk of het bedrijf wordt bestuurd door een individu of een bedrijf. De exploitatie van een onderneming die een rechtspersoon is, lijkt eerder op de exploitatie van een eenmanszaak dan op een onafhankelijke entiteit.
Er doen zich soms problemen voor wanneer de persoonlijkheden van de leden en de rechtspersoon niet van elkaar te onderscheiden lijken te zijn. Volgens het Wetboek van Koophandel heeft een onderneming alleen een raad van bestuur als besluitvormend orgaan voor de uitvoering van haar activiteiten; een representatief bestuurder is een van de bestuurders en wordt gekozen door de raad van bestuur, en de benoeming van bestuurders en hun de beloning wordt vastgesteld door de algemene vergadering van aandeelhouders. Wanneer er echter slechts één aandeelhouder is, kan de raad van bestuur of de algemene vergadering van aandeelhouders ineffectief worden. In sommige gevallen worden de door het bedrijf gegenereerde winsten toegeschreven aan de aandeelhouder die de hoofddirecteur is, en wordt het bedrijf zelf een schijnvertoning. Als het bedrijf wordt gerund als een eenmanszaak, en de naam en de vorm van het bedrijf slechts een versiering zijn, kan er sprake zijn van materiële schade aan degenen die een zakelijke relatie met het bedrijf hebben.
In dit geval wordt de ‘denial of corporate personality’-theorie naar voren gebracht, die stelt dat de rechtspersoonlijkheid van het bedrijf tijdelijk moet worden ontkend en dat het bedrijf en de aandeelhouder moeten worden geïdentificeerd, behalve met betrekking tot de specifieke transactie. De wet voorziet daar niet expliciet in, maar de rechter aanvaardt dit door een beroep te doen op de bepalingen van machtsmisbruik. Het is misbruik van het bedrijfssysteem om een bedrijf verantwoordelijk te houden wanneer het volledig wordt gecontroleerd door één enkele aandeelhouder, waardoor de boekhouding, de aandeelhoudersvergaderingen of de raad van bestuur van het bedrijf niet goed kunnen functioneren.
Deze toepassing van opheffing komt het meest voor bij kleine bedrijven en zelden bij grote bedrijven. Vooral de afgelopen jaren is het aantal van dergelijke gevallen toegenomen als gevolg van de complexiteit en snelle veranderingen in de wereldeconomie. Daarom wordt er steeds meer gepleit voor duidelijkere wettelijke voorschriften over de criteria en procedures voor het toepassen van de disclaimer van bedrijfspersoonlijkheid om juridische stabiliteit en eerlijke handel te garanderen. Dit komt omdat transparante bedrijfsvoering en eerlijke zakenrelaties essentieel zijn voor de economische ontwikkeling en het opbouwen van sociaal vertrouwen.
De behoefte aan ontkenning van rechtspersoonlijkheid wordt ook vergroot door de toenemende verscheidenheid aan bedrijfsstructuren en -vormen in de moderne economie. Met name de vooruitgang op het gebied van internet en technologie hebben aanleiding gegeven tot nieuwe bedrijfsmodellen en bedrijfsstructuren, die het traditionele concept van juridische entiteiten ter discussie stellen. Als reactie op deze veranderingen moet het juridische kader voortdurend evolueren en aanpassen.
