De film Mother onderzoekt het extreme moederschap van een moeder om haar zoon te beschermen, en hoe dat moederschap wordt verdraaid tot schuldgevoelens en een verlangen naar vergetelheid. Moeder pleegt een moord om de zonden van haar zoon te verdoezelen, en probeert vervolgens een oogje dicht te knijpen voor haar eigen zonden door een dans van vergetelheid uit te voeren om zichzelf te misleiden. Via dit proces onderzoekt de film hoe het moederschap tot het uiterste kan worden doorgevoerd.
Het concept ‘moederliefde’ wordt vaak geassocieerd met warme woorden als onvoorwaardelijke liefde en toewijding. In de film Mother worden de gevoelens van een moeder, gespeeld door Kim Hye-ja, voor haar zoon echter niet simpelweg beschreven met het woord toewijding. Dit komt omdat Bong Joon-ho de emotionele boog van moeder niet op zo'n eenvoudige manier weergeeft, en de relaties tussen de andere personages ook verweven zijn met de unieke metaforen van Bong Joon-ho, waardoor het moeilijk is om ze vanuit één perspectief te begrijpen. Nadat ik de film heb gezien, zal ik erover praten op basis van mijn begrip.
De film draait om een moordzaak. Ah-jung, een middelbare scholiere die leeft van prostitutie, wordt vermoord en Do-joon, die een verstandelijke beperking heeft, is een verdachte. Zijn moeder, Mother, weigert te geloven dat haar zoon de schuldige is en probeert de zaak tot op de bodem uit te zoeken. De echte schuldige is echter niemand minder dan haar zoon, en wanneer moeder beseft dat wat zij vast geloofde niet de waarheid was, besluit ze een oogje dicht te knijpen en de enige getuige van de moord te vermoorden.
Het maakte haar misschien niet uit wie de echte schuldige was; haar verwrongen moederinstinct zou een oplossing hebben gevonden zolang het haar zoon niet was. Wat interessant is, is hoe dit maternalisme in de film wordt getoond. In de film wordt het moederschap van moeder gepresenteerd als een manier om haar schuldgevoelens weg te wassen. Hoewel de film dit niet expliciet zegt, wordt er wel gesuggereerd dat de pesticiden die ze Do-joon gaf bij een poging tot mede-zelfmoord toen hij vijf jaar oud was, de oorzaak zijn van zijn verstandelijke beperking. Ze lijkt zich er schuldig over te voelen en is diep bedroefd als Do-joon haar er af en toe aan herinnert. In deze context worden Moeders overbescherming van Do-joon en haar pogingen om zijn onschuld te bewijzen afgeschilderd als een wanhopige poging om zichzelf te bevrijden van de erfzonde van het zijn van een slechte moeder. De meeste van haar inspanningen zijn echter nutteloos. Tot aan de dramatische slotscène, wanneer de moeder de moord pleegt, zijn haar inspanningen als zwemmen in een getijdenpoel: hoe meer ze probeert uit de tragische situatie te komen waarin haar zoon gevangen zit, hoe dieper ze zinkt, en hoe groter de gevolgen zijn. zonde die ze uiteindelijk begaat. Toch slaagt ze er uiteindelijk in haar zoon te redden.
Wat de verstandelijke beperking van Do-joon betreft, is er iets dat moeder altijd tegen hem zegt. Als je het woord 'dom' hoort, accepteer het dan niet. Dit kan voortkomen uit haar schuldgevoel dat ze haar zoon dom heeft gemaakt, zoals eerder vermeld. De woorden van zijn moeder werken als hersenspoeling, en het woord 'dom' wordt een trigger voor hem. Als hij het woord 'dom' hoort, valt hij de persoon aan of kijkt hem boos aan alsof hij hem gaat vermoorden. Deze triggers stapelen zich op en leiden tot de moord op het ‘rijstcakemeisje’ Ah-jung. Interessant genoeg had Ah-jung haar eigen triggers. Vanwege haar armoede wendt Ah-jung zich tot de prostitutie om rond te komen. Omdat ze een ‘rijstcakemeisje’ werden genoemd, waren mannen niets meer dan slaven van haar seksuele verlangens. Als Do-joon haar vraagt of ze niet van mannen houdt, haalt hij onbedoeld een trekker over waardoor ze haar kalmte verliest. Boos noemt ze hem een "idioot" en gooit een steen naar hem, waarop hij reageert door een steen naar haar te gooien en haar te doden. Moeders door schuldgevoelens geteisterde vermaning: 'Houd het niet in', motiveert hem uiteindelijk om iemand te vermoorden. Het gevecht tussen Do-joon, die arm is, en Ah-jung, die rijk is, en het gevecht dat ontstaat als gevolg van het aanraken van elkaars waardigheid, wordt afgeschilderd als een aangrijpende ruzie tussen de lagere klassen die Bong Joon-ho vaak tegenkomt. beeldt uit.
Zoals eerder vermeld, vermoordt moeder, net als Do-joon, mensen. Als ze zoiets schokkends doet als Do-joon drogeren, is haar coping-mechanisme vergetelheid. In de opening van de film voert Moeder een bizarre dans uit, die dezelfde plek lijkt te zijn als waar ze de getuige heeft vermoord. Ze danst van pijn, trillend alsof ze probeert te vergeten wat ze heeft gedaan. Daarnaast probeert moeder de herinneringen te vergeten die haar achtervolgen, onder meer door acupunctuurnaalden in haar hoofd te plaatsen om haar te laten vergeten. Ondanks haar inspanningen overhandigt Do-joon haar uiteindelijk de acupunctuurnaald die hij op de plaats van de moord heeft achtergelaten, met de woorden: "Laat dit niet achter", wat impliceert dat hij op de hoogte is van de moord op haar. Dit is het begin van een ongemakkelijk samenleven tussen een moeder die weet dat haar zoon een moord heeft gepleegd en een zoon die weet dat zij een moord heeft gepleegd. Aan het einde van de film danst de moeder opnieuw in de bus. Deze keer danst ze in een menigte mensen, en het wordt onmogelijk om te herkennen wie ‘Moeder’ is. Het is alsof je naar een pijnlijke sketch van veel moeders kijkt.
Daarnaast zijn er veel seksuele metaforen in de film. Sommige zijn direct, zoals het rijstwafelmeisje en de scène waarin we Mina en Jintae seks zien hebben, maar andere zijn impliciet, zoals de golfclub en het witte bloed. Seksuele metaforen zijn voortdurend aanwezig in de film, samen met de moord die de film drijft, en herinneren ons aan het verband tussen seks, leven en dood.
De film laat zien hoe extreem moederschap kan zijn. De dans van de vele “moeders” aan het einde van de film toont de pijn van veel moeders die leven onder de emotionele gebondenheid van het moederschap en verbindt de “moeders” van de film met de werkelijkheid. Het is een verwrongen versie van het moederschap die verschilt van de geïdealiseerde versie van het moederschap. Na het zien van de film verdwijnen de emoties die in ons hart zijn opgewekt niet gemakkelijk nadat we een glimp hebben opgevangen van de realiteit van het moederschap, die anders is dan we hadden verwacht.
