Dit artikel onderzoekt de kracht van positief taalgebruik aan de hand van Masaru Emoto's 'Water Knows the Answer'-experiment en het x-Files-experiment van Young Don PD, en bespreekt de controverse in de wetenschappelijke gemeenschap eromheen en de grenzen tussen pseudowetenschap en wetenschap. Hij legt de definitie van wetenschap en paradigmaverschuivingen uit vanuit het perspectief van wetenschapsfilosofen, waarbij hij benadrukt dat pseudowetenschap met een open geest moet worden benaderd en niet ronduit moet worden afgewezen.
In Korea zond de x-files van PD Lee Young-don onlangs een programma uit over de kracht van woorden, waaronder het broodexperiment en het taugé-experiment. Het experiment liet het verschil zien tussen het effect van positieve en negatieve woorden op het onderwerp, maar het was het boek ‘Water kent het antwoord (Masaru Emoto)’ dat mij voor het eerst aan het denken zette over het effect van positieve woorden en schrijven. Masaru Emoto schreef verschillende positieve en negatieve woorden op bekers met water en maakte vervolgens foto's van waterkristallen, en de resultaten lieten zien dat de positieve woorden resulteerden in mooiere waterkristallen. Zodra het boek echter in Korea arriveerde, werd het aan de ene kant bekritiseerd als een ‘mooi en ontroerend essay’ en aan de andere kant als een ‘pseudowetenschappelijk boek vol waardeloze foto’s en logische sprongen’. In 2010 vroeg een studentjournalist bij een universiteitskrant zich af: “Waarom zwijgen wetenschappers als zulke pseudowetenschappelijke boeken populair zijn onder de lezers?” en KAIST hoogleraar hersenwetenschappen Jung Jae-seung schreef een column in de krant Hankyoreh getiteld “The Ecstatic Fraud of the Scientific World. Momenteel introduceren Wikipedia en Naver Encyclopedia het boek als het eerste voorbeeld van pseudowetenschap.
Bovendien bood ‘Water Knows the Answer’ de gelegenheid om na te denken over de impact van positief taalgebruik op ons leven. Dit is niet alleen een wetenschappelijk experiment, maar ook een belangrijke les voor de manier waarop we in de samenleving met elkaar praten en met elkaar omgaan. In de moderne wereld worden mensen blootgesteld aan veel stress en negatieve emoties, die een aanzienlijke impact kunnen hebben op onze mentale en fysieke gezondheid. Daarom is het belangrijk om positief taalgebruik en positief denken in ons leven te oefenen.
Om te beginnen zou ik graag commentaar willen geven op de lauwe kijk van de wetenschappelijke gemeenschap op de experimenten die zijn uitgevoerd in Water Has the Answer en soortgelijke experimenten (zoals het rijstexperiment, het taugé-experiment, enz.). Ik ben van mening dat experimentele resultaten niet in diskrediet mogen worden gebracht, ook al zijn ze pseudowetenschap. Ik zou u graag iets willen vragen over het artikel getiteld “Water Does not Know the Answer” dat op het internet circuleert en waarin kritiek wordt geuit op Water Has the Answer. Weet water echt het antwoord niet?
Het eerste waar ik op wil wijzen zijn de resultaten van de experimenten van veel mensen. Het hoofdexperiment van Masaru Emoto, waarbij waterkristallen werden gefotografeerd, is door gewone mensen moeilijk te reproduceren vanwege de beperkingen van de apparatuur. Het ‘rijstexperiment’, waarbij positieve en negatieve woorden over rijst worden geschreven in plaats van over water en de veranderingen in de rijst worden waargenomen, is echter een experiment dat iedereen gemakkelijk kan uitvoeren. Hoewel er nog geen professionele academische gegevens zijn, hebben veel mensen de resultaten van het experiment verkregen, waaruit bleek dat wanneer positieve woorden werden geschreven, gistschimmels bloeiden die gunstig voor ons zijn, en wanneer negatieve woorden werden geschreven, penicillium dat allergische reacties kan veroorzaken. naar de luchtwegen en ogen gevonden. Als je naast het bovengenoemde experiment dat werd uitgezonden op Food X-Files van Lee Young-don, als je op Naver zoekt naar 'rijstexperiment', kun je de resultaten zien van de thuisexperimenten van veel mensen, waaronder basisschoolleerlingen en huisvrouwen. Het probleem met pseudowetenschap is dat het op plausibele wijze voor eigen doeleinden wordt gebruikt. Moeten zelfs de resultaten van experimenten van basisschoolleerlingen, die geen enkel doel hebben, als pseudowetenschap worden beschouwd?
De tweede is dat verschillende wetenschapsfilosofen verschillende definities van wetenschap hebben. Als we de definitie van 'wetenschap' willen weten waarnaar we verwijzen als we 'pseudowetenschap' of 'onwetenschappelijk' zeggen, moeten we kijken naar de geschiedenis van de wetenschapsfilosofie in de 20e eeuw. We zullen ons concentreren op de standpunten van vier representatieve wetenschapsfilosofen uit de 20e eeuw, geïntroduceerd in een column met de titel ‘Moet het creationisme worden onderwezen in de wetenschapsklas?’ door Professor Daeik Jang op Naver Cast. De vier wetenschapsfilosofen zijn Karl R. Popper, Thomas S. Kuhn, Imre Lakatos en Paul Fryerabend. Popper zag voortdurende kritiek als het hart van de wetenschap en de bron van haar objectiviteit en rationaliteit. Kuhn presenteert echter in zijn baanbrekende werk The Structure of Scientific Revolutions (1962) een heel andere kijk op de aard van de wetenschap. Door de feitelijke geschiedenis van de wetenschap en de feitelijke activiteiten van wetenschappers te analyseren, concludeerde hij dat wetenschap zowel een kritische als een conformistische activiteit is. Kuhn daarentegen zag wetenschap, in tegenstelling tot Popper, als een op theorie gebaseerde activiteit en niet als een theorie-testende activiteit. Deze dogma-achtige rol in de wetenschap is wat hij een ‘paradigma’ noemde. Lacatoche noemt wetenschap alleen die theorieën die het potentieel hebben om nieuwe feiten te voorspellen, aangezien de omringende hypothesen worden herzien als reactie op tegenvoorbeelden. Deze verschillende definities van wetenschap betekenen dat astrologie, die momenteel als tweede voorbeeld van een pseudowetenschap op Wikipedia wordt vermeld, een pseudowetenschap of een wetenschap kan zijn, afhankelijk van het perspectief van de wetenschapsfilosoof. Voor Karl Popper is astrologie bijvoorbeeld een pseudowetenschap omdat het niet weerlegbaar is, maar voor Paul Fireavant is astrologie ook een wetenschap. Als we het over pseudowetenschap hebben, zijn de criteria dubbelzinnig.
De derde is paradigma. In zijn boek The Structure of Scientific Revolutions betoogde Kuhn dat paradigma's veranderen naarmate de middelen om de wetenschappelijke problemen van een samenleving in een bepaalde tijd en ruimte op te lossen, evolueren. Hij suggereert dat pseudowetenschap gedefinieerd kan worden als “het onvermogen van een dominant paradigma om binnen de dominante wetenschap de verklaringen te geven die het paradigma vereist.” Door de aard van paradigma's veranderen ze in de loop van de tijd, wat betekent dat pseudowetenschap wetenschap wordt en wetenschap pseudowetenschap, afhankelijk van de tijd, ruimte en het sociale klimaat waarin het publiek ontvankelijk is voor de theorie. Soms was wat nu als pseudowetenschap wordt geaccepteerd ooit wetenschap, en soms wordt wat ooit pseudowetenschap was nu als wetenschap geaccepteerd. Niemand kan zeker weten welke theorieën in de toekomst wetenschap zullen worden. De theorieën van Copernicus hadden bijvoorbeeld als pseudowetenschap kunnen worden gecategoriseerd als de wetenschappelijke methode in middeleeuws Europa had bestaan. Er was geen manier om direct te bevestigen dat de aarde om de zon draaide. Het duurde echter niet lang voordat er bewijs werd gevonden en de theorie van Copernicus werd aanvaard. Wat we nu pseudowetenschap noemen, is ook een kandidaat om in de toekomst wetenschap te worden.
Deze discussies geven inzicht in hoe wetenschap niet slechts een verzameling feiten is, maar hoe de interpretatie en acceptatie ervan verandert. We moeten altijd erkennen dat de wetenschappelijke feiten waarvan wij geloven dat ze geen absolute waarheden zijn en onderhevig zijn aan verandering op basis van sociale en culturele contexten. Het onderscheid tussen pseudowetenschap en wetenschap is dus belangrijk omdat het risico bestaat dat wetenschappelijke feiten kunnen worden misbruikt om een bepaald doel te dienen. doel, zoals religieus. Als we echter bedenken dat pseudowetenschap iets is waarover veel mensen tot dezelfde conclusies zijn gekomen, en dat het onderscheid tussen pseudowetenschap en wetenschap vaag is en in de loop van de tijd kan veranderen, zouden we er verstandiger aan doen om pseudowetenschap te omarmen. Het zou een slechte dienst zijn voor de wetenschappelijke gemeenschap om experimenten met voldoende gegevens als pseudowetenschap te bestempelen en te begraven, alleen maar omdat één persoon ze misbruikt voor persoonlijk gewin. We moeten ook geen experimentele resultaten begraven die beweren dat “water het antwoord kent”.
Ten slotte is het belangrijk om open te staan als we onderscheid maken tussen wetenschap en pseudowetenschap. Wetenschap is niet statisch, maar evolueert en verandert voortdurend op basis van nieuwe ontdekkingen en experimentele resultaten. Daarom moeten we, in plaats van iets dat gebaseerd is op de huidige normen volledig af te wijzen, openstaan voor nieuwe mogelijkheden en dit kritisch benaderen. Dit zal de ontwikkeling van het wetenschappelijk denken bevorderen en een beter begrip mogelijk maken.
