Dit artikel gaat in op het menselijke verlangen naar het eeuwige leven en vraagt zich af of onsterfelijkheid geluk zal brengen. Het onderzoekt de aard van echt geluk door de pijn en zinloosheid die het eeuwige leven met zich meebrengt.
In het drama “Do-gaebi”, dat van december 2016 tot 21 januari 2017 op de Koreaanse televisie werd uitgezonden, doodt de hoofdpersoon, Do-gaebi, in het verleden als generaal veel mensen en krijgt hij het eeuwige leven met een zwaard erin gestoken. zijn borst als straf voor zijn daden. Dit drama is een van de meest populaire in de Koreaanse dramageschiedenis geworden, en een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat de unieke setting en verhalen rond het bestaan van goblins tot de verbeelding van kijkers hebben gesproken. De hoofdpersoon, een goblin, leeft 900 jaar, herinnert zich zijn pijnlijke vorige leven volledig en kijkt naar de dood van zijn naasten. Daarbij laat hij wijsheid en angst zien die door de jaren heen zijn verworven en die mensen nooit kunnen ervaren, en brengt hij de boodschap over dat eeuwig leven niet noodzakelijkerwijs een zegen is. Hij voelt hoe pijnlijk zijn leven is en hoe eenzaam het eeuwige leven is, en hij streeft er voortdurend naar om er een einde aan te maken.
Veel mensen die het drama hebben gezien, hebben misschien gedacht: 'Wat als ik voor altijd zou kunnen leven zoals hij? Je hebt misschien gedroomd van onsterfelijkheid en je voorgesteld hoe aantrekkelijk het zou zijn om voor altijd mooi en gezond te blijven, maar de realiteit is dat het drama de levens van de goblins afbeeldt als verdrietig en ongelukkig. Het drama gaat verder dan alleen het thema van het eeuwige leven en geeft op realistische wijze de zware verantwoordelijkheden en het lijden weer dat daarmee gepaard gaat. Is het eeuwige leven werkelijk zo droevig? Hoe ziet het menselijke verlangen naar het eeuwige leven er in de echte wereld uit? Eeuwig leven is nog steeds niet mogelijk, maar de menselijke levensduur neemt toe. Met de vooruitgang van de medische technologie, wetenschap en technologie, en veranderingen in de leefomgeving, wordt de term 'honderdjarig' nu als vanzelfsprekend aanvaard.
Als de technologie in de loop van de tijd verbetert, kunnen we inderdaad dichter bij het eeuwige leven komen. Maar zullen we gelukkiger zijn dan nu? Of zullen we, net als de goblin die ik eerder noemde, gevangen zitten in eeuwig verdriet en niet in staat zijn om te ontsnappen? Mijn antwoord op deze vraag is dat we minder gelukkig zullen zijn. Voordat ik je vertel waarom, wil ik even de tijd nemen om uit te leggen wat geluk is.
In zijn boek Sapiens schrijft Yuval Harari dat “de algemeen aanvaarde definitie van geluk ‘subjectief welzijn’ is”. Met andere woorden, het is de onmiddellijke vreugde of tevredenheid op de lange termijn die je voelt over de manier waarop je leven verloopt. In de jaarlijkse 'geluksindex' van de Verenigde Naties verwijst het concept geluk ook naar hoe tevreden mensen zijn met hun huidige leven. Om dit gevoel van geluk te bereiken, doen mensen veel dingen. Sommige mensen vinden geluk door liefde, anderen door heerlijk eten en weer anderen door te sporten. Het geluk van iedereen is echter niet hetzelfde. Het kan geld, werk, liefde of dienstverlening zijn.
Maar is geluk eenvoudigweg een gevoel van plezier in het moment? Als dat zo is, dan zou een gelukkig leven betekenen dat er elke dag iets leuks moet gebeuren. Maar dat is niet de realiteit. Het is niet zo dat mensen die zeggen dat ze een gelukkig leven hebben geen ongelukkige ervaringen hebben gehad, maar het komt waarschijnlijk doordat ze meer gelukkige momenten hebben gehad dan ongelukkige. Het komt ook omdat de menselijke psychologie zo is dat we gelukkige herinneringen langer willen vasthouden. Zoals je kunt zien, is geluk zeer relatief en hangt het af van hoe je de betekenis en waarde ervan definieert. U kunt zich gelukkig voelen als het met u goed gaat in vergelijking met anderen, of als uw leven nu beter is dan in het verleden. Dus waarom zou het eeuwige leven ons ongelukkig maken?
Heidegger zei: ‘Angst is wat ons doet leven, en rust is wat ons gelukkig maakt. Het idee is dat angst voor de dood een belangrijk onderdeel van ons leven is, en de sereniteit die deze angst kalmeert, maakt ons gelukkig. Mensen met eeuwig leven voelen echter niet langer de angst voor de dood. Ze leven met de hoop en het doel iets te bereiken voordat ze sterven, en als die hoop vervuld wordt, voelen ze zich gelukkig. Omdat het leven eindig is, streven mensen ernaar die hoop vast te houden. Als mensen echter eeuwig leven, zal het concept van tijd zelf betekenisloos worden en zal de vervulling van hoop en doelen verdwijnen.
Tegen de tijd dat eeuwig leven mogelijk wordt, zullen wetenschap en technologie gevorderd zijn in het beheersen van menselijke emoties. Mensen zullen hormonen in hun lichaam kunnen manipuleren met medicijnen of machines om zich gelukkig te voelen. Dit kan tijdelijke vreugde opleveren, maar het valt te betwijfelen of dit echt geluk zal zijn. Zoals eerder vermeld is geluk niet slechts een vluchtig gevoel; het vereist dat we er betekenis en waarde aan hechten. Kunstmatig gemanipuleerd geluk is slechts een tijdelijke vreugde en zal geen echte bevrediging bieden. Uiteindelijk lopen we het risico niets meer te worden dan lachende poppen zonder betekenis.
We denken vaak aan gelukkige momenten uit het verleden. Dat geluk kwam voort uit het doen van iets op een specifiek tijdstip, met een specifiek persoon of object. Maar als het eeuwige leven deze relativiteit van tijd elimineert, zal het geluk dat voortkomt uit ervaringen uit het verleden niet langer bestaan. Een mens met het eeuwige leven kan een omhulsel van een persoon zijn, geobsedeerd door kunstmatige emoties en alleen maar glimlachend. De toename van de menselijke levensduur als gevolg van de vooruitgang in wetenschap en technologie kan enkele positieve gevolgen hebben. Een mens die eeuwig leeft, zal echter nooit gelukkig zijn. Met andere woorden: als we onsterfelijk worden, zullen we het ware geluk in ons leven verliezen.
