Seksuele stress, onenigheid binnen het gezin en economische tegenspoed zijn enkele van de belangrijkste redenen waarom het zelfmoordcijfer onder jongeren in Korea blijft stijgen. Om dit probleem op te lossen, moeten we echt naar onze jongeren luisteren, hun pijn begrijpen en actief met hen communiceren.
Het is geen geheim dat Zuid-Korea een van de hoogste zelfmoordcijfers onder jongeren ter wereld heeft. Het is zo’n bekend onderdeel van onze samenleving geworden dat wanneer het onderwerp ter sprake komt, de natuurlijke reactie is: ‘Niet weer?’ Terwijl het gemiddelde zelfmoordcijfer onder jongeren in de OESO-landen gestaag is gedaald, is het zelfmoordcijfer in Korea de afgelopen tien jaar met maar liefst 57% gestegen. Dit is zelfs hoger dan het zelfmoordcijfer onder volwassenen, wat de ernst van het probleem onderstreept.
Waarom blijft het zelfmoordcijfer in Korea stijgen onder zowel adolescenten als volwassenen? Voor adolescenten tussen de 13 en 19 jaar zijn de belangrijkste oorzaken van zelfmoord academische en carrièreproblemen, onenigheid in het gezin, financiële problemen, en eenzaamheid en isolement. Voor volwassenen zijn financiële problemen, ziekte en handicap, en eenzaamheid en isolatie de belangrijkste redenen voor zelfmoord. In tegenstelling tot volwassenen zijn zelfmoorden onder jongeren vaak impulsief in plaats van depressief, en zijn ze vaak een reactie op stress of frustratie die voortkomt uit interpersoonlijke en externe omstandigheden, zoals seksuele stress, pesten en relaties met ouders. Een ander probleem is dat adolescenten vaak informatie ontvangen via internet of de massamedia, en dat zij zich tijdens deze gevoelige periode vaak suïcidaal voelen na het lezen van zelfmoordartikelen of -informatie.
Korea is in korte tijd in veel opzichten snel gegroeid. Het is nu een wereldwijd erkend land, maar ondanks deze externe groei staat Korea op de 41e plaats in het World Happiness Report. Materiële vooruitgang correleert niet noodzakelijkerwijs met geluk, en we moeten rekening houden met de sociale bijwerkingen hiervan.
Korea heeft de hoogste internetsnelheden van welk land dan ook ter wereld, wifi is alomtegenwoordig en het openbaar vervoerssysteem is goed ontwikkeld. Tegenwoordig is het leven zo gemakkelijk dat we in realtime weten wanneer de bus zal arriveren. Maar integendeel: jongeren geven steeds meer hun leven op. Wat betekent dit? We moeten ons realiseren dat materiële overvloed niet alles is, en we moeten serieus nadenken over de diepe innerlijke pijn die jonge mensen ervaren.
Om echt gelukkig te zijn, heeft iemand iets nodig dat zijn hart vervult, en niet iets materieels. In de echte wereld zijn de meeste mensen echter druk en moe, terwijl ze alleen maar proberen hun leven in stand te houden, en zijn ze bezorgd over een onzekere toekomst. Gezien het feit dat cijfers en scholing de belangrijkste oorzaken van zelfmoord onder tieners zijn, is het geen wonder dat ouders vaak hun eigen idealen aan hun kinderen opleggen terwijl ze met deze problemen worstelen. Natuurlijk gaan niet alle tieners tot deze uitersten, maar het is de moeite waard om je op één gebied te concentreren. Ouders vragen of denken vaak niet na over wat hun kinderen echt willen doen of waarin ze geïnteresseerd zijn. In plaats daarvan vertrouwen ze de toekomst van hun kind toe aan docenten, onderwijzers en toelatingsadviseurs op basis van hun eigen ideeën.
Naarmate de cijfers en carrièreproblemen zich verdiepen, beginnen tieners vanzelfsprekend diep na te denken over hun identiteit, toekomst en leven. Als het antwoord op deze angstige en duizelingwekkende vragen altijd een verhaal is van slechte cijfers en de naam van een prestigieuze universiteit, is het geen wonder dat ze zich suïcidaal voelen.
De tweede belangrijkste oorzaak, gezinsonenigheid, verergert deze situatie. Of je nu een kind of een volwassene bent, leven in de moderne wereld is geen gemakkelijke opgave. Naarmate het aantal werkende gezinnen toeneemt, neemt ook het aantal conflicten tussen ouders toe, wat op zijn beurt de kans op gezinsonenigheid vergroot. Een hulpverlener op de middelbare school die ik ken, zei dat van alle kinderen die bij haar komen voor begeleiding, er maar heel weinig zijn die geen gezinsproblemen hebben. Ze maakte zich grote zorgen over het toenemende aantal kinderen uit gescheiden gezinnen en eenoudergezinnen. Kinderen die niet genoeg liefde van hun ouders krijgen, hebben vaak een laag zelfbeeld, gebrek aan zelfvertrouwen en verliezen de motivatie in het leven.
Financiële problemen, eenzaamheid en isolement staan allemaal bovenaan de lijst van oorzaken, en zijn voor jongeren te veel om alleen aan te pakken. Maar het probleem is dat geen enkele volwassene om hen heen voldoende om hen lijkt te geven om hen te helpen. Dit is een van de grootste problemen waarmee onze samenleving wordt geconfronteerd.
Volgens de heer Ha Sang-hoon, de directeur van de Korea Life Line, veranderen jonge mensen vaak van gedachten als er met een begripvolle houding naar hen wordt geluisterd. Daarom is hij van mening dat maatregelen zoals het verplicht stellen van adviesonderwijs op scholen en het uitbreiden van communicatiekanalen dringend nodig zijn. Wat jonge mensen het meest nodig hebben, is iemand die om hen geeft, naar hen luistert en hen begrijpt zonder oordeel. Door open communicatie met ouders thuis en leraren op school kunnen veel jongeren de wil om te leven herwinnen en met een lichtstraal weer op de been komen. Hoewel het misschien heel eenvoudig lijkt om elkaar in de ogen te kijken en een gesprek te voeren, is het in werkelijkheid moeilijk en complex. Maar gezien het feit dat deze communicatie een grote drijvende kracht is voor jongeren, moeten we ons losmaken van het huidige systeem en de communicatiekanalen nog verder openzetten.
Als wij als samenleving hun problemen willen oplossen, moeten we uiteindelijk naar hun stem luisteren en oprecht geïnteresseerd zijn in hun leven. Het allerbelangrijkste is dat we ze het gevoel moeten geven dat ze ertoe doen. Dit is meer dan een individuele kwestie; het is een collectieve uitdaging.
