Dit artikel gaat in op de maatschappelijke spanning tussen het delen en beschermen van kennis, en bespreekt hoe de belangen van individuen of groepen kunnen worden beschermd en tegelijkertijd kennis ten goede kan komen aan de samenleving als geheel. Het gebruikt een verscheidenheid aan voorbeelden om de impact van het delen van kennis op de sociale ontwikkeling te illustreren en benadrukt de noodzaak om compromissen te vinden die de belangen van de samenleving en individuen in evenwicht brengen.
“Kennis moet gratis zijn.” Dit is de slogan van de internationale hackerorganisatie Anonymous. Onder deze slogan steunen ze officieel WikiLeaks, een site die zich toelegt op het ontmaskeren van staatsgeheimen. De filosofie van Anonymous gaat verder dan alleen hacken en omvat een gevoel van missie om ervoor te zorgen dat informatie voor iedereen toegankelijk is. In oktober 2010, nadat WikiLeaks duizenden diplomatieke documenten had vrijgegeven, blokkeerden financiële bedrijven, waaronder MasterCard, Visa en PayPal, alle donaties aan de organisatie. Dit werd geïnterpreteerd als een poging om de vrijheid van informatie te onderdrukken, en Anonymous nam wraak door DDOS-aanvallen te lanceren op de servers van PayPal en Visa, waardoor hun betalingssystemen crashten. Natuurlijk zijn hun daden misdaden die anderen schade berokkenen, maar zelfs hun slogan ‘Kennis moet gratis zijn’ kan niet worden ontkend.
Mensen delen en verzamelen al lang kennis met elkaar. Schrijvers hebben lezers geleerd, leraren hebben studenten geleerd en senioren hebben junioren geleerd wat ze hebben geleerd, wat ze hebben ervaren en wat ze onder de knie hebben. Dit is sinds het begin van de geschiedenis keer op keer gebeurd, en de kennis heeft zich voortdurend verzameld. Zoals het gezegde luidt: er is niets nieuws onder de zon, en er is niets in de wereld dat niet is beïnvloed door voorgaande generaties. Zonder het delen van kennis zou er geen sprake zijn van accumulatie van kennis, en zou de menselijke beschaving nooit vooruitgang hebben geboekt.
De laatste jaren is er steeds meer discussie over het delen en behouden van kennis en over het belang van informatie. In het verleden werd de accumulatie van kennis gedomineerd door bepaalde groepen, maar in de moderne wereld vordert de democratisering van kennis snel met de ontwikkeling van de technologie. Dit proces compliceert echter ook het conflict over de vrije toegang tot informatie en kennis. De afgelopen jaren zijn sociale conflicten over de openbaarmaking van informatie, zoals WikiLeaks, steeds heviger geworden, wat nauw samenhangt met de relatie tussen kennisdeling en accumulatie. Dit komt omdat de recente ontwikkeling van informatie- en communicatietechnologie de overdracht van informatie heeft veranderd van verticaal naar horizontaal. In het verleden vond de creatie van kennis vooral plaats in de hogere lagen van de samenleving. Dit komt omdat de hogere klasse gemakkelijk toegang had tot de kennis van voorgaande generaties. Ze hadden toegang tot boeken en onderwijs, die niet direct beschikbaar waren voor de lagere klassen, dus hadden ze het vermogen om de kennis van voorgaande generaties te delen en nieuwe kennis te creëren. Tegenwoordig heeft het internet kennis echter voor iedereen toegankelijk gemaakt, waardoor iedereen de mogelijkheid heeft om informatie te creëren. In het verleden waren macht, rijkdom en kennis geconcentreerd en werd alleen kennis van hen weggedistribueerd, waardoor er een onevenwichtigheid ontstond. Daarom zijn conflicten over kennis net als vandaag de dag geïntensiveerd.
Deze conflicten spelen zich niet alleen op internet af. Kwesties met betrekking tot het delen van kennis blijven zich voordoen op andere terreinen, zoals onderwijs, gezondheidszorg en technologie. In de geneeskunde kan kennisdeling bijvoorbeeld leiden tot belangrijke vooruitgang, zoals de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Tegelijkertijd zijn farmaceutische bedrijven echter vaak terughoudend in het openstellen van hun kennis en claimen zij de exclusieve rechten op het onderzoek en de ontwikkeling waarin zij hebben geïnvesteerd. Dit is een andere vorm van conflict tussen maatschappelijke belangen en individuele of groepsbelangen. Hoewel vrijelijk gedeelde kennis de gezondheid van de mensheid als geheel kan verbeteren, kan dit ook ten koste gaan van de economische belangen van individuele bedrijven.
Er is echter niets mis met de verspreiding van kennis, aangezien deze zich sneller ophoopt naarmate deze breder wordt gedeeld. Wanneer kennis breed wordt gedeeld, betekent dit dat veel mensen nadenken over actuele kwesties die verband houden met die kennis. Dit vergroot de kans dat veel mensen richting kunnen geven en het probleem kunnen oplossen. Het feit dat kennis nu zo gemakkelijk beschikbaar is voor het grote publiek, in tegenstelling tot de hogere klasse, is een van de redenen waarom het tempo van de kennisaccumulatie zo dramatisch is toegenomen.
Een voorbeeld van hoe het delen van kennis tot accumulatie leidt, is te zien in de hedendaagse IT-industrie. Er zijn momenteel drie belangrijke concurrerende browsers voor surfen op internet. Het zijn Explorer, Firefox en Chrome. Explorer is een browser gemaakt door Microsoft die gebruik maakt van een technologie genaamd ActiveX om programma's te distribueren en via de browser uit te voeren. De openheid van Microsoft ten aanzien van deze technologie heeft de ontwikkeling mogelijk gemaakt van programma's die gebruik maken van ActiveX en heeft geleid tot de ontwikkeling van veel webtechnologieën, zoals de beveiligingssystemen die we gebruiken voor internetbankieren. Firefox is gemaakt door de Mozilla Foundation en door de browserbron volledig open te stellen, konden gebruikers de browser aanpassen en ontwikkelen op manieren die ActiveX niet kon. Dit leidde tot de creatie van een aantal add-ons, zoals de mogelijkheid om de browser te manipuleren met muisbewegingen en de browser zelf onnodige pop-upvensters te laten sluiten. De daaropvolgende versie van Google, Chrome, emuleerde het succes van Firefox door de broncode van de browser volledig openbaar te maken en een vrij grote beloning te bieden aan iedereen die de browser kon hacken en beveiligingsproblemen kon vinden, met marketing die gebruikers aanmoedigde kennis te vergaren; een tiener die daarin slaagde, werd beloond met $ 60,000. ActiveX in Explorer, open source in Firefox en het premiebeleid van Google zijn voorbeelden van kennisdeling die heeft geleid tot het vergaren van kennis door niet-experts door het vrijgeven van kennis die niet gemakkelijk door experts in de branche tot stand is gekomen. Al deze kennis heeft de samenleving als geheel ten goede gekomen.
Er zijn echter veel gevallen waarin het in het belang is van sommige groepen, maar niet van de samenleving als geheel, om kennis achter te houden. Laten we doorgaan met ons browservoorbeeld. Als Explorer zijn ActiveX-technologie niet had onthuld, zou het niet zo gemakkelijk gehackt kunnen worden als nu. Als Firefox de bron niet had vrijgegeven en hun kennis niet had gebruikt om de browser te maken en te verkopen, zou een browser als Google's Chrome niet mogelijk zijn geweest en zouden ze een groter aandeel en winst hebben behaald. Google zou de mensen hebben gestraft die Chrome hadden gehackt en geld hadden bespaard bij het oplossen van de beveiligingsproblemen door ze te verbergen. Maar hoewel dit hun eigen belangen zou hebben veiliggesteld, zou het de samenleving niet ten goede zijn gekomen in termen van de evolutie van de webervaring.
Uiteindelijk komt het neer op een keuze tussen het delen van kennis ten behoeve van de samenleving als geheel, of het geheim houden ervan ten behoeve van een selecte groep. Deze kwesties beperken zich echter niet tot de openbaarmaking van kennis. Als u bijvoorbeeld een busroute kiest, moet u beslissen hoe ver de bushaltes uit elkaar moeten liggen: als ze te dicht bij elkaar staan, zal de bus langzamer rijden, en als ze te ver uit elkaar staan, zal het moeilijk zijn voor de bus. mensen om in de bus te komen. In dit geval komen alle busrijders ten goede aan snellere bussen, maar is de gemakkelijkere toegang tot bushaltes in sommige gebieden alleen gunstig voor degenen in die gebieden. Ook hier gaat het om een conflict tussen sociale en individuele belangen.
Wij erkennen dat er bij deze stops een wisselwerking bestaat. Er zijn zeker haltes waar gematigde snelheden gehaald kunnen worden en die geen noemenswaardige impact hebben op omwonenden. En in deze afwegingen staan rationaliteit en logica centraal. Bij het selecteren van de locatie van een bushalte wordt rekening gehouden met factoren zoals bevolkingskenmerken, landkenmerken en wegkenmerken van het gebied en worden er scores aan toegekend, waarna de halte wordt geïnstalleerd op basis van deze scores. Hetzelfde zou moeten gelden voor het vrijgeven van kennis. Er zullen afwegingen plaatsvinden tussen de belangen van de samenleving als geheel en de belangen van individuen, en er moet een duidelijke reden en logica zijn voor het nemen van deze beslissingen.
Tegenwoordig zijn er veel conflicten rond het delen van kennis. Wikileaks en overheden, softwarebedrijven en hackers, talloze geschillen over intellectueel eigendom en plagiaatclaims, enzovoort. Maar er bestaat geen duidelijke standaard voor het oplossen van deze conflicten. WikiLeaks wil alleen maar ontmaskeren, regeringen willen alleen maar verdoezelen. Hackers willen alleen maar in programmabronnen graven, en softwarebedrijven willen ze straffen – er bestaat geen consensus of reden daartussenin. Maar er moet een middenweg zijn tussen deze conflicten, net zoals er een middenweg moet zijn tussen het bouwen van een bushalte en het geven van het recht aan mensen om in de bus te stappen, terwijl de bus toch snel kan rijden. Er moet een compromis komen dat mensen in staat stelt hun recht om te weten op te eisen en tegelijkertijd de belangen van overheidsinstanties te waarborgen. Er zal een manier zijn waarop hackers de kennis kunnen verwerven om hun programma's opnieuw te configureren en op een betere manier vooruit te komen, terwijl ze er tegelijkertijd voor kunnen zorgen dat de belangen van de softwarebedrijven zelf worden beschermd. En net zoals bushaltes worden gebouwd met een duidelijke reden en worden beoordeeld op basis van een combinatie van factoren, zijn er manieren om normen vast te stellen die rekening houden met de impact van het openbaar maken van kennis.
In een wereld waar kennis een handelswaar is, is het duidelijk dat het vrijelijk delen van kennis geen gemakkelijke taak is. Persoonlijk gewin ligt aan de basis van alle menselijke activiteiten, en het is dit gewin dat mensen motiveert en hen betrokken houdt bij hun werk. Dat is tenslotte waar intellectuele eigendomsrechten over gaan. We kunnen de belangen van de samenleving als geheel echter niet volledig negeren ten gunste van persoonlijk gewin. De menselijke geschiedenis is gebouwd op de belangen van de samenleving, en de belangen van de samenleving zijn op hun beurt gebaseerd op de belangen van individuen. We kunnen zowel het individuele belang als het maatschappelijk belang niet negeren. Daarom moeten we altijd een compromis tussen de twee sluiten en vooruitgang boeken via consensus.
