Altruïstisch gedrag bij mensen vindt plaats omdat het gunstig is voor de overleving, en het is gerelateerd aan genetische instincten. Volgens de verwantenselectiehypothese is de kans groter dat naaste familieleden altruïstisch gedrag vertonen, en dit wordt zowel bij dieren als bij mensen waargenomen. Altruïstisch gedrag bij mensen gaat echter verder dan genetische instincten en kan ook worden gezien als een resultaat van sociale evolutie.
Je hebt het vast wel eens in het nieuws gezien. Ontroerende verhalen over ouders die de levens van hun kinderen hebben gered om vervolgens hun eigen leven te verliezen, en talloze andere verhalen rond moederliefde en onbaatzuchtigheid, hebben ervoor gezorgd dat onze zogenaamd harde moderne wereld warmer aanvoelt. Eén hypothese suggereert echter dat dit gedrag simpelweg wordt overgenomen omdat het onze overleving ten goede komt.
Er wordt vaak gezegd dat mensen sociale dieren zijn. Vanuit biologisch oogpunt is het buitengewoon duidelijk dat we gesocialiseerd zijn om te overleven. Het is duidelijk dat het leven in coöperatieve, altruïstische relaties met elkaar gunstig is voor het voortbestaan en de bloei van de soort. Wanneer u acties onderneemt die anderen helpen overleven, neemt uw sociale reputatie toe, waardoor u betrouwbaarder wordt en, afhankelijk van de situatie, de kans groter is dat anderen u overnemen om u te helpen overleven. Zelfs binnen dezelfde buurt geldt dat hoe dichter de verwantschapsovereenkomst met mij is, des te meer reden ik heb om altruïstisch te handelen. Dit betekent dat ik in sommige situaties mijn leven zou kunnen opgeven voor een familielid dat nauwer aan mij verwant is.
Deze sociale relaties zijn meer dan alleen samenwerking. De complexe structuur van de menselijke samenleving wordt in stand gehouden door middel van verschillende vormen van interactie. We waarderen bijvoorbeeld onze relaties met vrienden en collega's in ons dagelijks leven. Dit zijn meer dan alleen persoonlijke banden; ze zijn belangrijk om elkaar te helpen overleven en bloeien. In deze context hebben sociale relaties een belangrijke rol gespeeld in de menselijke evolutie en overleving.
Denk eens aan een eenvoudig voorbeeld. Als je op dit moment maar één van je broers en zussen of je neef zou kunnen redden, wie zou je dan kiezen? De meesten van ons zouden waarschijnlijk voor het eerste kiezen, maar betekent dit dat we meer van het eerste houden dan van het laatste, of dat we er beter mee vertrouwd zijn? Het genetische perspectief vertoont geen dergelijk sentimentalisme. Simpel gezegd: uw broer heeft een genetische match van 50% met u, en uw neef heeft een match van 12.5%. Dus het redden van uw broer ten opzichte van uw neef is in de richting van het vergroten van de kans op het verspreiden van genen die vergelijkbaar zijn met die van u.
Je zou kunnen denken dat dat te veel is, maar dat is wat de verwantschapsselectiehypothese beweert. Als u zich niet op uw gemak voelt bij mensen, kunt u meer van dit soort voorbeelden vinden bij het gedrag van dieren. Lange tijd zijn wetenschappers er niet in geslaagd het volledig altruïstische gedrag van sommige dieren te verklaren. Met altruïstisch gedrag bedoel ik het vermogen om te werken aan de verbetering van de eigen groep of soort, zelfs tot het punt waarop men zijn eigen voortplantingsvermogen opgeeft. Normaal gesproken is het antwoord, als we vragen waarom een organisme leeft, dat zijn genen door voortplanting worden verspreid. Dit gedrag is hier volledig tegengesteld aan en wordt daarom normaal gesproken niet verklaard. Als we echter de verwantschapsselectiehypothese toepassen, kunnen we dit verklaren: het is gunstiger voor het voortbestaan van de hele soort om andere individuen te helpen zich voort te planten dan zichzelf te reproduceren.
Op dezelfde manier onderhoudt een apensoort in Australië een systeem van monogamie. Het in stand houden van een dergelijke gender-onevenwichtige groep moet een beperkte vruchtbaarheid hebben, dus waarom doen ze dat? Het antwoord is dat hun nakomelingen minder snel zullen overleven als ze jong zijn. Omdat er in het gebied veel apen van dezelfde soort voorkomen, is het daarom in het beste belang van de soort om ervoor te zorgen dat de nakomelingen van hun verwanten, zelfs als ze niet van hen zijn, zullen overleven tot ze volwassen zijn. dan volwassen individuen te dwingen naar andere gebieden te reizen en te proberen hun eigen partner te vinden.
Wanneer bekeken door de lens van de verwantschapsselectiehypothese, lijken alle levende wezens niets meer dan hulpmiddelen voor genen. Hoewel we misschien niet blij zijn met het idee dat elke keuze die we maken in het voordeel van onze genen is, maakt het feit dat we onszelf soms opofferen voor iemand die we niet eens kennen deel uit van wat ons anders maakt dan andere dieren.
Bovendien kan dit altruïstische gedrag worden gezien als onderdeel van de sociale evolutie. Sociale evolutie is, in tegenstelling tot biologische evolutie, het ontwikkelingsproces door middel van cultuur en leren. Door middel van onderwijs en leren begrijpen mensen hoe zij zich verhouden tot anderen, en creëren daardoor betere sociale structuren. In dit proces wordt altruïstisch gedrag meer dan alleen een instinct, maar een sociale norm en waarde. Daarom is menselijk altruïsme meer dan alleen een genetisch instinct, maar een resultaat van sociale evolutie.
