Individueel libertarisme en communitarisme zijn belangrijke kwesties in de moderne samenleving, waarbij de nadruk wordt gelegd op de noodzaak van een evenwicht tussen individuele vrijheid en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. MacIntyre probeert een gemeenschappelijk gevoel van moraliteit te herstellen door middel van de teleologische ethiek van Aristoteles, die een manier biedt voor individuele vrijheid om harmonieus met de gemeenschap om te gaan.
Individuele libertariërs geloven dat individuen vrije en onafhankelijke wezens zijn en daarom morele verplichtingen hebben die hen alleen binden door vrije keuze en instemming. Dit standpunt is aantrekkelijk omdat het prioriteit geeft aan individuele vrijheid en autonomie, en gelooft dat iedereen de leiding over zijn eigen leven moet hebben. Ze geloven dat mensen alleen verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden, niet voor de daden van anderen of voor dingen die buiten hun macht liggen. Individuele libertariërs zijn er daarom van overtuigd dat hun vrijheid niet mag worden aangetast door de levens van anderen of de eisen van de samenleving. In deze visie is er geen ruimte voor een gemeenschappelijk moreel besef. Het is onrechtvaardig als individuen hun vrijheid beperken om aan de eisen of verwachtingen van de gemeenschap te voldoen.
Deze individualistische visie kan echter problematisch zijn in moderne samenlevingen waar sociale banden en samenwerking belangrijk zijn. In situaties waarin het gedrag van een individu bijvoorbeeld de hele samenleving kan beïnvloeden, zoals milieukwesties of openbare veiligheid, is een evenwicht tussen individuele vrijheid en sociale verantwoordelijkheid noodzakelijk. Individueel libertarisme biedt geen afdoende antwoord op deze kwesties. Dit komt omdat het gedrag van een individu zonder rekening te houden met het welzijn van de gemeenschap een negatieve invloed kan hebben op de hele gemeenschap.
MacIntyre, een communist, gelooft dat het onvermogen van de moderne samenleving om aan de invloed van het individuele libertarisme te ontsnappen voortkomt uit de afwijzing van de teleologische ethiek van Aristoteles door de moderne moraalfilosofie. Hij probeert het individuele libertarisme te overwinnen door de teleologische ethiek van Aristoteles te herstellen. Objectivistische ethiek beschouwt geluk, het hoogste goed, als het ultieme doel dat door mensen moet worden nagestreefd en beschouwt deugd als een noodzakelijke voorwaarde om dat goede te bereiken. Volgens Aristoteles is deugd zowel het middel tot het goede als het essentiële, intrinsieke dat het goede uitmaakt.
MacIntyre zegt dat deugd wordt verkregen door actie. Met actie bedoelt MacIntyre dat het goede dat inherent is aan een activiteit, door die activiteit wordt gerealiseerd. Bovendien is actie niet persoonlijk, maar sociaal georganiseerd en coöperatief. Zelfs als een activiteit het goede realiseert dat inherent is aan de activiteit zelf, is het daarom moeilijk om deugd te verwerven als deze niet verbonden is met de gemeenschap waartoe men behoort. Uiteindelijk ziet MacIntyre het belang van community in de praktijk. Deugdzaam handelen gaat niet alleen over individuele vervulling, maar ook over de ontwikkeling van de gemeenschap. De gemeenschap biedt de omgeving waarin individuen morele groei kunnen bereiken, en tegelijkertijd draagt de morele groei van individuen bij aan het verhogen van de morele normen van de gemeenschap.
Dus waarom is gemeenschap in de praktijk zo belangrijk? Om dit uit te leggen stelt MacIntyre voor om het leven te begrijpen in termen van een ‘verhaal’. Het leven van een individu bestaat niet in één enkel moment. Net als een verhaal is het een verhaal over geboorte, leven en dood, en dat verhaal bestaat binnen de geschiedenis van de gemeenschap waartoe het behoort. Individuen worden beïnvloed door hun gemeenschappen om hun verhalen vorm te geven, en hun gemeenschappen communiceren met andere gemeenschappen. Dit proces is ook het proces van het creëren van het verhaal van een gemeenschap. Daarom hebben de acties van een individu betekenis in relatie tot de gemeenschap. In deze relationaliteit wordt het leven van een individu meer dan alleen een persoonlijke ervaring, maar een weerspiegeling van de waarden en tradities van de gemeenschap.
MacIntyre's werk biedt een grondgedachte voor het belang van een gemeenschappelijk moreel besef in een moderne wereld die de nadruk legt op individueel liberalisme. Het argument van MacIntyre suggereert echter dat de verantwoordelijkheden van individuen in een gemeenschap oneindig kunnen worden uitgebreid. Het kan ook het autonome oordeel van een individu over morele verantwoordelijkheid onnodig beperken. Het evenwicht tussen individuele vrijheid en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid blijft een belangrijk vraagstuk in de moderne samenleving, en hoe dit evenwicht wordt bereikt zal de richting van de samenleving bepalen. Het is de moeite waard om op te merken dat het communitarisme niet simpelweg probeert de individuele vrijheid te beteugelen, maar eerder om individuen te helpen een rijker en betekenisvoller leven te leiden als onderdeel van een gemeenschap.
