Fotografie was oorspronkelijk een medium voor het vastleggen van concrete objecten, maar is in de moderne tijd steeds abstracter geworden. Dit is een poging om abstracte ideeën uit te drukken die verder gaan dan de concrete schijn, en nieuwe mogelijkheden van het fotografische medium te verkennen.
Fotografie werd ooit gekenmerkt door haar vastlegbaarheid. Het werd beschouwd als de bestaansreden van fotografie en onderscheidde het van andere artistieke media. Het inherente archiefkarakter van fotografie is te danken aan haar lot om nooit aan haar onderwerp te ontsnappen. In de begindagen van de fotografie maakte dit documentaire karakter het mogelijk om historische gebeurtenissen, mensen en alledaagse momenten uit het leven vast te leggen, waardoor fotografie een belangrijke vorm van bewijsmateriaal werd. Vooral oorlogs- en documentairefotografie werden een belangrijk medium voor het vastleggen en herinneren van de geschiedenis. Dit documentaire karakter eiste in de loop van de tijd echter nieuwe veranderingen in het medium.
De moderne fotografie wijkt echter af van documentatie en wordt steeds abstracter. Dat de fotografie abstracter wordt, is in tegenspraak met de aard van het medium. Terwijl alle andere kunsten geen concrete objecten vereisen omdat ze vanuit de verbeelding kunnen worden gecreëerd, veronderstelt fotografie concrete objecten. Ondanks dit kenmerk van fotografie hebben moderne fotografen geleidelijk aan naar manieren van expressie gezocht die verder gaan dan het eenvoudig vastleggen van objecten, wat heeft geleid tot pogingen om abstracte onderwerpen vast te leggen. Fotografie is een medium dat concrete objecten vastlegt, maar het onderwerp, de gedachten en gevoelens van de fotograaf, is een abstract concept. Het is niet meer dan normaal dat fotografie, die abstracte onderwerpen moet vastleggen, abstracter moet worden. Deze verandering betekent dat fotografie niet langer slechts een hulpmiddel voor documentatie is, maar zich uitbreidt tot een artistiek medium dat emoties en gedachten uitdrukt.
Het ‘abstraheren van fotografie’ is echter geen gemakkelijke opgave. Abstractie gaat over het overwinnen van de concreetheid, maar fotografie kan op geen enkele manier aan de concreetheid ontsnappen. Het gefotografeerde object is een subjectief beeld dat door de kunstenaar wordt geïnterpreteerd, maar de vorm ervan is zo realistisch dat het wordt waargenomen als het object zelf, dat nog niet is geïnterpreteerd. In het geval van de vrouw op de foto wilde de kunstenaar de geest van de vrouw uitdrukken, maar mensen zien alleen de vorm van de vrouw voordat ze de geest van de vrouw voelen. Deze concrete vorm is een groot obstakel voor abstractie in de fotografie. Als een fotograaf bijvoorbeeld de eenzaamheid van het menselijk bestaan wil uitdrukken door het contrast van licht en schaduw, maar de kijker ziet alleen de schimmige figuur, wordt de bedoeling mogelijk niet goed overgebracht.
Sommige mensen stellen abstractie in de fotografie echter ten onrechte gelijk aan abstractie in de schilderkunst. Schilderkunst is een flexibel medium dat niet gebonden is aan de vorm van het object, terwijl fotografie een rigide medium is dat buiten de vorm van het object niet kan bestaan. Dit zijn twee verschillende kunstvormen, dus schilderkunstige abstractie kan geen voorbeeld zijn van fotografische abstractie. Niettemin passen veel mensen schilderkunstige abstractie toe op fotografie en noemen het abstracte fotografie. Wanneer ze een foto als abstract bestempelen, is het beeld wankel, onscherp of vervormd om abstracte vormen na te bootsen. Maar ook al zijn het gestileerde imitaties van abstracte schilderijen, het zijn geen abstracte foto's. Een ‘abstract’ moet een vorm zijn die een eigenschap of kenmerk uit een object ‘onttrekt’. Een foto die onscherp of wazig is, kan geen abstracte foto zijn omdat het beeld is vervormd door mechanische manipulatie, en niet een beeld dat is ‘geëxtraheerd’ en gefilterd uit het uiterlijk van het object. In tegenstelling tot de schilderkunst is fotografische abstractie een unieke uitdaging, omdat je een onderwerp of emotie moet reduceren tot de visuele elementen ervan.
Om een foto echt abstract te laten zijn, is de enige manier waarop hij echt abstract kan zijn, het loslaten van de schijn en het overstijgen van de schijn. Om dit te doen, moet je het object ontdoen van zijn oorspronkelijke betekenis en het opnieuw creëren als een tweede betekenis. Het object dat met een tweede betekenis is herschapen, behoudt de vorm van een echt object, maar is geen echt object zoals een beeld dat door de kunstenaar wordt geïnterpreteerd; het is een symbool dat de subjectieve notie van de kunstenaar visualiseert. Laten we zeggen dat er een abstracte foto is die de 'eenzaamheid van een vrouw' probeert te onthullen via de 'figuur van een vrouw'. In dit geval is de 'vrouwenfiguur' op de foto een symbool en een beeld om het idee van de kunstenaar over 'de eenzaamheid van een vrouw' te visualiseren. In abstracte fotografie combineert de kunstenaar ongelijksoortige objecten die in werkelijkheid bestaan maar niet kunnen worden samengevoegd om hun subjectieve ideeën te visualiseren, waardoor ze een gevoel van vreemdheid en mysterie krijgen. Door dit proces kan vormloze fotografie de vorm overwinnen en abstract worden. Deze benadering verzoent de spanning tussen de concrete documentatie van fotografie en subjectieve interpretatie, terwijl het de kijker uitnodigt om de betekenis achter de foto te onderzoeken.
Uiteindelijk onthult abstracte fotografie het bewustzijn van het onderwerp door het creëren van betekenis die de schijn overstijgt. Dit laat zien dat fotografie meer is dan alleen een visuele representatie, het functioneert als een artistiek medium dat diepe innerlijke boodschappen kan overbrengen. Deze abstracte foto's bieden een nieuwe visuele ervaring voor de kijker en breiden de mogelijkheden van het medium fotografie verder uit.
