Volgens de huidige wetgeving omvatten monetaire sancties voor illegaal gedrag onder meer schadevergoedingen, boetes en sancties, die bedoeld zijn om respectievelijk het slachtoffer te genezen, de dader te straffen en de overtreding van de wet te corrigeren. Vooral boetes dienen als afschrikmiddel, maar hebben hun beperkingen als het gaat om illegaal gedrag dat waarschijnlijk niet zal worden opgemerkt. In dergelijke gevallen wordt punitieve schadevergoeding voorgesteld als een manier om slachtoffers hulp en afschrikking te bieden.
Monetaire sancties zijn effectiever in het afschrikken van illegaal gedrag wanneer leden van de samenleving eerder geneigd zijn illegaal gedrag te vertonen bij het nastreven van economisch gewin. Deze monetaire sancties dienen als een sociale waarschuwing tegen illegaal gedrag en als afschrikmiddel tegen herhaling ervan, waardoor ze bijdragen aan de verwezenlijking van sociale rechtvaardigheid.
Volgens de huidige wetgeving omvatten de monetaire sancties voor illegaal gedrag civiele schadevergoedingen, strafrechtelijke boetes en administratieve straffen, die elk tot doel hebben het slachtoffer te genezen, de overtreder te straffen en de overtreding van de wet te corrigeren. Als bedrijven bijvoorbeeld worden betrapt op samenzwering om de prijs van een product te verhogen, kunnen ze door het slachtoffer worden aangeklaagd voor schadevergoeding, worden beboet door een rechtbank of worden beboet door een administratieve instantie. Op deze manier kunnen voor één illegale handeling drie verschillende geldelijke sancties worden opgelegd, maar de rechtbanken hebben geoordeeld dat de sancties niet duplicerend zijn omdat ze verschillende doeleinden hebben.
In werkelijkheid komt het in Korea echter zelden voor dat een bedrijf wordt aangeklaagd voor schadevergoeding of beboet voor zijn illegale gedrag, dus administratieve sancties zoals boetes dienen vaak als afschrikmiddel. Dit komt doordat bestuursorganen relatief snel en efficiënt sancties kunnen opleggen. In deze omstandigheden kan het verhogen van de strengheid van administratieve sancties, zoals boetes, een afschrikmiddel zijn voor illegaal gedrag. Voor illegaal gedrag met een zeer lage detectiekans is het verhogen van de boetes alleen echter niet voldoende om af te schrikken. Bovendien zijn boetes en sancties, in tegenstelling tot schadevergoedingen die aan het slachtoffer toekomen, eigendom van de staat, zodat het verhogen van de boetes niet rechtstreeks ten goede komt aan het slachtoffer. Om deze reden is het nodig om een manier te vinden om de afschrikking van illegaal gedrag dat zeer onwaarschijnlijk is ontdekt te vergroten, terwijl toch een vollediger schadevergoeding wordt geboden, en een van die opties is punitieve schadevergoeding.
Het idee is om slachtoffers van onrechtmatig gedrag in staat te stellen schadevergoeding te vorderen, naast een compenserende schadevergoeding om de dader te straffen. Punitieve schadevergoeding is ongebruikelijk omdat een slachtoffer niet meer kan verhalen dan het schadevergoedingsbedrag in een algemeen schadevergoedingssysteem, maar dat kan wel in een punitive damage-systeem. Dit geeft slachtoffers meer prikkels om naar voren te komen, misstanden te melden en rechtszaken aan te spannen. Deze motivatie kan bijdragen aan afschrikking door de kans te vergroten dat het wangedrag wordt ontdekt.
Het feit dat het systeem echter een civiel rechtsmiddel is en dat de beloning voor het slachtoffer restitutie omvat, wat qua aard vergelijkbaar is met een boete, heeft geleid tot tegenstrijdige meningen over het voorkomen van dubbele sancties, en heeft geleid tot argumenten voor en tegen het systeem zelf. . Tegenstanders van het systeem beschouwen schadevergoeding als een meevaller voor de slachtoffers, en stellen dat wanneer schadevergoeding wordt opgelegd in combinatie met een strafrechtelijke boete, dit dubbele sancties tegen de overtreder met zich meebrengt. Voorstanders daarentegen beschouwen schadevergoeding als een rechtvaardige beloning voor de tijd en moeite die de slachtoffers in hun zaak hebben gestoken. Daarom stellen zij dat punitieve restitutie ook moet worden gezien als een civiele sanctie die gericht is op herstel van het slachtoffer, en dat de combinatie van punitieve restitutie en een boete daarom niet dubbel is.
Bovendien beweren voorstanders dat punitieve schadevergoedingen dienen om de sociale verantwoordelijkheid van bedrijven te versterken. Het idee is dat punitieve schadevergoedingen effectief zijn in het aanmoedigen van bedrijven om hun sociale verantwoordelijkheden na te komen, die verder gaan dan simpelweg juridisch aansprakelijk worden gesteld. Dit moedigt bedrijven aan om meer ethische bedrijfspraktijken na te streven, wat op de lange termijn een positieve impact kan hebben op het vertrouwen in de samenleving en de economische ontwikkeling.
