Dit artikel bespreekt de negatieve effecten van dalende geboortecijfers en verslaving aan digitale apparaten op de sociale ontwikkeling en emotionele regulatie van kinderen, en benadrukt de noodzaak van speciaal onderwijs om deze problemen aan te pakken. Het wijst er met name op dat overmatige afhankelijkheid van ouders en smartphoneverslaving de onafhankelijkheid en interactievaardigheden van kinderen belemmeren, en suggereert dat educatieve benaderingen nodig zijn om dit te compenseren.
Met het dalende geboortecijfer en het kerngezin verandert onze samenleving ten opzichte van het verleden. Er worden minder kinderen geboren, wat ertoe leidt dat ouders hun kinderen in de watten leggen en egoïstisch maken, en de bekendheid van mensen met media zoals smartphones en tv's leidt tot een kloof tussen mensen. Deze veranderingen hebben niet alleen een aanzienlijke impact op de gezinsstructuren, maar ook op de samenleving als geheel. Met name omdat er minder mogelijkheden zijn voor het soort interacties dat vroeger vanzelfsprekend was bij het opgroeien met broers en zussen, zijn kinderen minder goed in staat relaties met anderen aan te gaan en te coördineren in allerlei situaties. Dit kan leiden tot problemen bij de aanpassing aan het gemeenschapsleven en zal waarschijnlijk leiden tot problemen op school en in de samenleving.
Dit zou geen probleem zijn als iemand zijn hele leven bij ouders zou wonen die in al zijn behoeften konden voorzien, maar het leven gaat over het leven met mensen met verschillende persoonlijkheden, dus als een kind zich niet kan aanpassen aan het gemeenschapsleven, zal het natuurlijk problemen krijgen op school. . Om deze reden geloof ik dat er in de toekomst veel kinderen zullen zijn die zich niet goed kunnen aanpassen aan het gemeenschapsleven, en als het ernstig is, zullen ze speciaal onderwijs nodig hebben.
Ten eerste zullen kinderen die te afhankelijk zijn van hun ouders, ook wel mama boys en mama girls genoemd, speciaal onderwijs nodig hebben. Vaak is dit het gevolg van slecht ouderschap door ‘helikoptermoeders’. Helikoptermoeders zijn overbezorgde moeders die hun hele leven bij hun kinderen in de buurt blijven en de zaken van hun kinderen in en uit de weg springen. Anders dan in het verleden, met minder kinderen en meer financiële vrijheid, zijn ouders overbezorgd en overgeschoold geworden, omdat ze denken dat dit in het belang van hun kinderen is. Dit heeft geleid tot een situatie waarin ze elke beweging van hun kinderen plannen, beheren en controleren in plaats van geef prioriteit aan gezelligheid met vrienden. Sterker nog, ik kende ooit op de middelbare school een helikoptermoeder wiens kind haar moeder alles vertelde wat tegen haar inging, en de volgende dag belde haar moeder of kwam naar de school om haar leraar of haar vrienden te bekritiseren. Het kind deed het goed op school, maar haar vriendschappen waren slecht en ze had geen beslissingsbevoegdheid om te doen wat haar werd opgedragen. Ontwikkelingspsycholoog Robert Harvey Gerst zegt dat een van de belangrijkste dingen die je tijdens de adolescentie moet doen, het verwerven van emotionele onafhankelijkheid van ouders en andere volwassenen is. Zelfs op school, een kleine samenleving van mama-jongens en mama-meisjes, is er een gebrek aan zelfbeschikking en een gebrek aan zelfsturend leven, dus ik denk dat dit kind problemen zal krijgen als hij opgroeit en een kind wordt. volwassene, dus moet er speciaal onderwijs worden gegeven om hem te helpen sociale vaardigheden en onafhankelijkheid te ontwikkelen.
Ten tweede heeft een kind dat verslaafd is aan tv, smartphones en games en niet met mensen communiceert en daaraan verslaafd is, speciaal onderwijs nodig. Vooral smartphones zijn gevaarlijker omdat ze altijd bij ons zijn. Wanneer mensen tegenwoordig hun vrienden ontmoeten, is het gebruikelijk dat ze naar hun telefoon kijken in plaats van met elkaar te praten, en ze gebruiken KakaoTalk of Facebook vaak om tekstgesprekken te voeren in plaats van spraakgesprekken. Ook in de omgang met mensen kan er sprake zijn van stress als gevolg van menselijke relaties, maar bij tv en smartphones is het een eenrichtingsrelatie, dus die stress heb je niet. De afhankelijkheid van deze apparaten kan verslavend worden als deze ernstig genoeg wordt, en kan ook leiden tot onaangepast gedrag op school, omdat de interactie met leeftijdgenoten wordt verbroken. Omdat het leuker is om met elektronica te spelen dan om met vrienden om te gaan, zullen ze niet geïnteresseerd zijn in hun leeftijdsgenoten, wat tot problemen kan leiden om als volwassene zich aan te passen. Om dit vroegtijdig te corrigeren, hebben ze socialisatie-educatie nodig om hen te laten wennen aan de interactie met mensen.
Ten derde is het gebrek aan emotionele regulatie bij kinderen ook een belangrijk probleem. In de moderne wereld is er een sterke neiging om onmiddellijke bevrediging te zoeken, en kinderen kunnen gemakkelijk gefrustreerd raken als niet onmiddellijk aan hun behoeften wordt voldaan. Dit geldt vooral voor digitale media, zoals smartphones en games, die snelle schermen en constante stimulatie bieden, waardoor het voor kinderen moeilijk wordt om het langzamere tempo van de veranderingen in de echte wereld te accepteren. Dit kan het voor kinderen moeilijk maken om hun emoties te reguleren, wat op de lange termijn een negatief effect kan hebben op hun schoolprestaties en sociale relaties. Daarom is speciaal onderwijs, zoals training in emotieregulatie, nodig om kinderen te helpen op een gezondere manier met hun emoties om te gaan.
Daarnaast zijn er financiële problemen en het feit dat niet iedereen geselecteerd kan worden voor het speciaal onderwijs. Een kind dat simpelweg ADHD heeft, kan bijvoorbeeld achteraan in de rij worden geplaatst voor speciaal onderwijs, ook al heeft hij of zij mogelijk speciale behoeften. Zij is van mening dat de reikwijdte van het speciaal onderwijs in de toekomst breder moet zijn en dat het moet worden ontwikkeld om tegemoet te komen aan de specifieke behoeften van een breed scala aan kinderen. Ik hoop ook dat mensen zich gaan realiseren dat iedereen andere behoeften heeft en dat speciaal onderwijs hen daarbij kan helpen. Er is ook een noodzaak om de perceptie van ouders, leraren en de samenleving als geheel te veranderen. Ik wil dat speciaal onderwijs wordt gezien als een kans op geïndividualiseerd onderwijs voor alle kinderen, en niet alleen voor kinderen met specifieke behoeften. Door dit te doen zal onze samenleving in staat zijn om aan de behoeften van een breder scala aan kinderen te voldoen en hen een omgeving te bieden waarin zij hun volledige potentieel kunnen bereiken.
