In de oudheid en de middeleeuwen werd de wereld op een organische en doelgerichte manier bekeken, maar met de ontwikkeling van de moderne wetenschap zijn we objecten gaan begrijpen door ze in kleinere eenheden op te splitsen. Er is gedebatteerd over de rol van natuur en opvoeding bij het vormgeven van het menselijk temperament, en recentelijk is de wisselwerking tussen genen en omgeving als belangrijk erkend.
In de oudheid keken mensen doelbewust en organisch naar de wereld: elk object of fenomeen had een doel of intentie en was op zichzelf een ondeelbaar geheel. De oude Griekse filosoof Aristoteles geloofde dat alle wezens een doel hebben, en dit speelde een belangrijke rol bij het verklaren van niet alleen natuurlijke verschijnselen maar ook menselijk gedrag. Deze visie bleef gedurende de middeleeuwen bestaan en werd versterkt door religieuze wereldbeelden. Een van de vele effecten van de ontwikkeling van de moderne wetenschap sinds de middeleeuwen is echter de digitalisering van de wereld geweest, of de opvatting dat objecten bestaan uit de kleine eenheden waaruit de wereld bestaat. Kepler legde bijvoorbeeld uit hoe we objecten waarnemen door ze op te splitsen in een groot aantal puntlichtbronnen. De introductie van atomisme door de chemie om verschillende chemische verschijnselen te verklaren is ook een weerspiegeling van deze visie.
Deze mechanisch-causalistische denkwijze beschouwt de natuur als een complexe, enorme machine die volgens bepaalde wetten werkt. Het verklaart veel verschijnselen door de natuur op te splitsen in de basiseenheden waaruit deze bestaat en door de relaties tussen deze eenheden te identificeren. Als we dit nog verder doortrekken, zijn er pogingen om de verschijnselen van het leven in termen van scheikunde te verklaren, net zoals chemische verschijnselen worden verklaard door ze te reduceren tot de beweging van atomen. En vandaag de dag zijn ze voor een groot deel succesvol. Een voorbeeld is de verklaring van emoties als het vrijkomen van chemische hormonen.
Elke wetenschappelijke theorie die iets verklaart, vereist controle over variabelen en herhaalde experimenten en observaties. Een voorbeeld is de relatie tussen kracht en beweging op een object. Om dit te doen, moeten we de krachten die op het object inwerken, zoals wrijving, minimaliseren tot het punt waarop ze geen effect meer hebben, of ze nauwkeurig meten. Vervolgens moet je krachten op het object uitoefenen, kwantitatieve observaties van de beweging ervan maken en zien hoe goed deze overeenkomen met bestaande theorieën. Deze experimenten worden uitgevoerd door de massa van het object en de grootte van de kracht te variëren.
Maar kan dezelfde wetenschappelijke methode worden gebruikt om de relatie te bepalen tussen iemands temperament, aard en opvoeding, zoals lengte, gewicht, IQ en religieus fundamentalisme? In de eerste plaats zijn er een aantal zaken die lastig te kwantificeren zijn, zoals religieus fundamentalisme, extraversie en introversie, en de identiteit van de zogenoemde nature is onduidelijk, en nurture kan niet altijd hetzelfde zijn. Daarom is het niet mogelijk om herhaaldelijk te observeren wat voor soort temperament iemand zal hebben als zijn aard anders is, maar zijn opvoeding of omgeving hetzelfde is, of als zijn omgeving hetzelfde is, maar zijn aard anders is, en daarom is het het is niet mogelijk om met wetenschappelijke methoden te experimenteren. Daarom is het debat over de vraag of natuur of opvoeding een grotere rol speelt bij het vormgeven van het menselijk temperament geen wetenschappelijk debat.
De term natuur dateert van vóór de ontdekking van DNA, en is dus niet bepaald homoloog aan DNA. DNA komt echter het dichtst in de buurt van waar de term natuur naar verwijst. Zelfs voordat we iets van DNA afwisten, wist Mendel dat er onafhankelijke eenheden waren die van de ene generatie op de andere konden worden doorgegeven, de zogenaamde genen. Mensen hebben de genetische wetten van sojabonen misschien verkeerd begrepen en daarmee bedoeld dat er bij mensen een één-op-één overeenkomst bestaat tussen wat wij beschouwen als het menselijk temperament en de genen die daarvoor verantwoordelijk zijn, zoals genen voor lengte, genen voor gewicht, genen voor IQ, en genen voor persoonlijkheid. En omdat we deze genen erven, dachten we misschien dat ons temperament aangeboren is en niet beïnvloed wordt door onze omgeving.
Integendeel, experimenten hebben aangetoond dat mensen, net als de hond van Pavlov, door middel van bepaalde prikkels en beloningen anders kunnen reageren op hun omgeving, en dat temperament wordt gevormd door opvoeding. In dit geval kunnen we niet beweren dat ons temperament wordt veroorzaakt door de genen die coderen voor gewicht, of de genen die coderen voor persoonlijkheid. Een dergelijke bewering zou impliceren dat ons temperament wordt bepaald op het moment dat we onze genen erven, wat in tegenspraak is met wat experimenten hebben aangetoond.
Een andere manier om erover na te denken is dat het overgeërfde temperament kan veranderen afhankelijk van de omgeving. Er wordt dus beweerd dat een bepaald deel van het temperament te wijten is aan genen en de rest aan de omgeving. De experimenten in de gedragsgenetica die eeneiige en twee-eiige tweelingen vergelijken, bieden ook geen directe oplossing of bewijs voor het debat over natuur versus opvoeding. Het laat alleen statistisch zien aan welke kant de kans groter is dat er een verschil in temperament bestaat, maar het vertelt ons niet wat de oorzaak is van de ontwikkeling van het temperament van een individu. Met andere woorden, het zegt niet direct of nature of nurture een grotere rol speelt.
Beantwoordt dit debat de vraag van nature versus nurture? Misschien wel, maar wat we uiteindelijk echt willen weten van het debat over natuur versus opvoeding, is wat ons maakt tot wie we zijn en hoe we gemaakt zijn. De initiële vraag van nature versus nurture kan het idee hebben weerspiegeld dat de mechanismen die het temperament van een organisme creëren eenvoudig zijn. Hoewel Keller beweert dat het verkeerd is om natuur en opvoeding van elkaar te scheiden, komen we in onze zoektocht naar een antwoord op de vraag uit op een reeks DNA-sequenties die genen worden genoemd.
Het proces van het ‘krijgen’ van visie is bijvoorbeeld een voorbeeld van de wisselwerking tussen genen en de omgeving. Ten eerste reist visuele informatie die het oog binnenkomt via talloze paden naar de visuele cortex. Eenmaal in de cortex vormen deze paden een visuele dominantiekolom. In eerste instantie worden ze willekeurig verdeeld, daarna worden ze geleidelijk gescheiden in kolomcellen die alleen reageren op visuele informatie van het rechteroog en kolomcellen die alleen reageren op visuele informatie van het linkeroog. Elk van deze kegelcellen moet worden gevormd om visuele informatie correct te verwerken om visie te produceren. Dit proces vindt plaats tijdens de eerste paar maanden van het leven, de kritieke periode. Als u tijdens deze periode uw gezichtsvermogen verliest, of als uw ogen worden dichtgenaaid zodat u niet meer kunt zien, kunnen de visuele dominantiekolommen niet van elkaar worden gescheiden. Als slechts één van de twee ogen verblind wordt, zal de fovea van het verblinde oog verdwijnen en zullen de cellen van het andere oog overleven.
Muizen zonder het gen genaamd GAD65, dat een neurotransmitter maakt genaamd GABA, waren niet in staat de routes te scheiden in de aanwezigheid van visuele stimuli. Toen ze echter werden geïnjecteerd met een medicijn genaamd diazepam, dat GABA nabootst, scheidden de routes zich. En muizen waarvan de genen waren gemanipuleerd om meer van de hersenen afkomstige neurotrofe factor (BDNF) te produceren dan normale muizen reageerden normaal op visuele stimuli, zelfs als ze in het donker werden gehouden. Met andere woorden: visuele ervaring schakelt het gen in dat BDNF produceert.
We weten nog niet precies hoe genen een rol spelen bij het vormgeven van het gezichtsvermogen, maar het is duidelijk dat ze interageren met de omgeving. Deze interactie tussen genen en de omgeving stelt ons in staat complexe en geavanceerde levensverschijnselen te begrijpen. Het levert ook belangrijke aanwijzingen op voor de vorming van het menselijk temperament, en laat zien dat het nature-nurture-debat niet op één van beide factoren alleen kan steunen.
Net zoals Kepler ons uit het centrum van het universum duwde, heeft het verloop van dit debat ervoor gezorgd dat we niet langer als uniek verschillend van andere dieren werden beschouwd, maar dat we niet anders zijn dan amoeben. We leren dat de dingen die mensen speciaal maakten, zoals het bestaan van de natuur en de rede, feitelijk het werk zijn van genen en kleine onderdelen die ze op het juiste moment en in reactie op de omgeving aan- en uitzetten. Om een analogie te gebruiken: het debat over opvoeding en natuur is zoiets als een muntje laten vallen in een donker steegje en ernaar zoeken onder een straatlantaarn in de verte. Pas nu hebben we het DNA-licht aangedaan in de buurt van de plek waar de munt viel, en we vinden het geleidelijk.
Uiteindelijk is het het complexe samenspel van natuur en opvoeding dat ons temperament vormt. Naast een eenvoudig binair debat hebben we een dieper begrip nodig van hoe de wisselwerking tussen genen en omgeving onze diverse en complexe temperamenten creëert. Dit maakt toekomstig onderzoek en verkenning des te belangrijker, en we moeten nadenken over de implicaties van dit begrip voor onze samenlevingen, culturen en individuele mensen.
