Nadat de Antarctische expeditie van Charles Welles sporen van reuzen ontdekt, gebruiken zijn zoon en onderzoekers genetische manipulatie om een nieuw menselijk ras te creëren, de Emache. Dit roept vragen op over de ethiek en eerlijkheid van genetische manipulatie, en Michael Sandel pleit tegen genetische verbetering. Hoewel ik het eens ben met de visie van Sandel, beweer ik dat eerlijkheid een belangrijker argument daartegen is.
De Antarctische expeditie van Charles Wells ontdekt sporen van een reus van 17 meter en ontdekt een beschaving die geavanceerder is dan de onze. Ondertussen zijn onderzoekers, waaronder zijn zoon David Wells en Schouwer Cameron, van mening dat menselijke evolutie noodzakelijk is om het uitsterven van het menselijk ras te voorkomen, dus manipuleren ze genetisch een nieuwe soort, de Emache. Dit is de plot van Bernard Berbers 'The Third Man', die onlangs populair is geworden. Veel sciencefictionromans, waaronder 'The Third Man', behandelen het thema genetische manipulatie en verbetering door genetische manipulatie. Maar omdat de vooruitgang op het gebied van de genetische manipulatie deze zaken realistischer maakt dan sciencefiction, roept genetische manipulatie veel ethische problemen op.
In zijn boek spreekt Michael Sandel over ‘verbetering’ door middel van genetische manipulatie. Genetische verbetering is de verbetering van de natuurlijke vermogens of kwaliteiten van een persoon door de ontwikkeling van technologieën die genen manipuleren. In dit artikel wordt besproken of het juist is dat ouders de genen van hun kinderen selecteren of manipuleren om de capaciteiten, talenten en eigenschappen van hun kinderen te ontwerpen. Sandel pleit tegen genetische verbetering, maar hij stelt dat autonomie en eerlijkheid, die vaak worden gebruikt als argumenten tegen genetische manipulatie, geen sterke argumenten zijn. Hij stelt dat genetische verbetering de autonomie niet schendt, omdat kinderen de onderliggende eigenschappen niet zelf kunnen kiezen, zelfs zonder tussenkomst van de ouders. Bovendien stelt hij dat, aangezien we de natuurlijke ongelijkheid van individuen niet aanpakken, we ook de ongelijkheid die door genetische verbetering wordt veroorzaakt, niet kunnen aanpakken. In de sport bekritiseren we sommige atleten bijvoorbeeld niet omdat ze oneerlijk zijn tegenover anderen.
Sandel stelt dat het fundamentele probleem is dat we genetische manipulatie gebruiken om mensen te perfectioneren. Hij stelt dat de capaciteiten of kwaliteiten van een kind moeten worden erkend als 'geschenken' en dat ouders niet moeten proberen deze volledig onder controle te houden. Genetische manipulatie, zegt hij, devalueert capaciteiten en kwaliteiten als ze naar believen kunnen worden verworven. Dit komt omdat talenten niet langer worden verworven door hard werken, maar worden gecreëerd door genetische manipulatie, en mensen niet nederig hoeven te zijn over hun gecreëerde vaardigheden, en de samenleving geen enkele verantwoordelijkheid voelt voor het leven van het individu omdat ‘ouders ze hebben gemaakt’. waardoor elk gevoel van nederigheid of sociale solidariteit uit de menselijke samenleving wordt verwijderd.
Net als Michael Sandel ben ik het niet eens met het idee dat ouders hun kinderen mogen ontwerpen. In tegenstelling tot Sandel ben ik echter van mening dat eerlijkheid de voornaamste reden is dat genetische verbetering verkeerd is. Sandel stelt dat, aangezien natuurlijke ongelijkheid geen probleem is, genetische ongelijkheid ook geen probleem is, maar dit argument gaat voorbij aan het feit dat mensen gelijk geboren worden. We hebben allemaal individuele verschillen in bekwaamheid, maar we hebben allemaal verschillende gebieden waarop we van nature begaafd zijn. Michael Jordan was misschien meer getalenteerd in basketbal dan ik, maar ik ben meer getalenteerd in wiskunde dan hij, dus over het algemeen zijn we allemaal gelijk wat betreft onze capaciteiten en kwaliteiten. Dan zie je het probleem met genetische verbetering. We kunnen zeggen dat genetische verbetering in het grote geheel van dingen niet eerlijk genoeg is.
Sandels bezwaar tegen genetische verbetering op grond van eerlijkheid is consequentialisme. Hij stelt dat we, om de onderliggende reden te vinden waarom genetische verbetering ongewenst is, consequenties moeten uitsluiten, wat volgens mij een sterk argument is als wordt voorspeld dat de uitkomst ongunstig zal zijn. Als we alleen naar de uitkomsten kijken, kunnen we natuurlijk gemakkelijk in de valkuil van de eugenetica trappen, maar laten we ook eens nadenken over eerlijkheid, wat hier de stelling is. Hoewel Sandel erkende dat arme mensen minder toegang hebben tot genetische verbetering dan rijke mensen, betoogde hij dat dit niets te maken heeft met moreel verwerpelijk zijn. Naar mijn mening is het verschil met eugenetica dat de consequentie van genetische verbetering, dat arme mensen kunnen worden uitgesloten van de voordelen van biotechnologie, op zichzelf moreel verwerpelijk is. Hoewel Sandel probeerde de onderliggende redenen te vinden waarom genetische verbetering moreel verwerpelijk is, geloof ik dat deze resultaten kunnen worden gebruikt als voldoende basis voor weerlegging, aangezien het mijn doel is een tegengesteld standpunt te verdedigen.
In feite ben ik het eens met de logica waarmee Michael Sandel het pro-verbeteringsstandpunt in zijn boek 'The Ethics of Life' weerlegt, en ik geloof dat alleen zijn logica voldoende is om het algemene pro-verbeteringsstandpunt te weerleggen. Ik vind echter dat het belangrijkste bezwaar tegen Sandels argument eerlijkheid is, wat ontbreekt in zijn logica, en daarom heb ik een gedeeltelijke weerlegging van zijn argument geschreven. Hij stelt dat er op bepaalde gebieden natuurlijke ongelijkheden bestaan, en dat we goed en kwaad niet alleen op basis van de uitkomsten kunnen beoordelen, dus moeten we redenen vinden voor morele terughoudendheid. Ik betoog echter dat mensen in het grote geheel gelijk zijn wat hun natuurlijke talenten betreft, en dat de uitkomsten voldoende reden zijn voor moreel bezwaar.
