Vooruitgang in de virtual reality-technologie vergroot de kans op het creëren van omgevingen die niet te onderscheiden zijn van de echte wereld, wat diepgaande filosofische en wetenschappelijke verkenning vereist van hoe mensen de realiteit en de virtuele realiteit kunnen herkennen en onderscheiden.
Virtuele realiteit verwijst naar een specifieke omgeving of situatie die lijkt op de werkelijkheid maar niet echt is, of de technologie zelf, gecreëerd door kunstmatige technologie met behulp van computers. Momenteel wordt virtual reality-technologie al gecommercialiseerd in het leger, waarbij virtual reality-simulaties zoals straaljageroperaties en tankoperaties gericht zijn op het Amerikaanse leger. De huidige virtual reality-technologie heeft echter een beperking dat het lichaam samen moet bewegen. Virtuele realiteit die alleen de hersenen beweegt, zoals in de beroemde film The Matrix, die door het hele land werd bekeken, bevindt zich nog in de onderzoeksfase. Hier is iets om over na te denken. Zullen we ooit onderscheid kunnen maken tussen virtuele realiteit en de realiteit als we ooit de perfecte virtuele realiteit creëren? Mijn conclusie hier is: nee, dat doen we niet.
Ten eerste: als de technologie zich in de toekomst ontwikkelt, zoals in de film The Matrix, is het mogelijk om een virtuele realiteit te creëren die precies op de werkelijkheid lijkt. Er zijn vijf belangrijke menselijke zintuigen: zicht, reuk, smaak, gehoor en huidgevoel (aanraking en druk). Deze vijf zintuigen worden gevoeld door sensorische input te ontvangen van gedifferentieerde sensorische receptoren in verschillende delen van het lichaam die verantwoordelijk zijn voor elk zintuig. Elke receptor verschilt in het type en de structuur van de stimuli die een reactie veroorzaken. Deze sensorische receptoren omvatten fotoreceptoren, smaakreceptoren, reukreceptoren, auditieve receptoren, mechanoreceptoren (aanraking) en Pacini-receptoren (druk). Elk van deze sensorische receptoren ontvangt een gevoel en stuurt het gevoel vervolgens via zenuwen naar de hersenen, die op hun beurt het gevoel in de hersenen ontvangen. We moeten meer leren over de mechanismen waarmee de hersenen sensaties ontvangen. Allereerst bestaan sensorische receptoren uit zenuwcellen. Wanneer deze zenuwcellen een sensatie voelen, geven ze neurotransmitters vrij, die zich aan de receptoren binden en ervoor zorgen dat zenuwen met elkaar kunnen communiceren. Dit is hoe alle sensaties naar onze hersenen worden verzonden. Dus als we deze neurotransmitters kunstmatig kunnen produceren dankzij wetenschappelijke vooruitgang, zullen we vrijwel alle sensaties in de hersenen kunnen voelen. Dit suggereert dat de creatie van virtuele realiteit door middel van neurowetenschappen in de verre toekomst of zelfs in de nabije toekomst zou kunnen plaatsvinden.
Voordat we de mogelijkheden van virtual reality bespreken, is het belangrijk om te begrijpen dat deze mogelijkheden steeds dichter bij de realiteit komen naarmate wetenschap en technologie zich ontwikkelen. Recente ontwikkelingen in de brain-computer interface (BCI)-technologie laten bijvoorbeeld een groot potentieel zien voor het kunstmatig genereren van sensaties door signalen van de hersenen rechtstreeks met een computer te verbinden. Met verdere ontwikkelingen kunnen we mogelijk niet alleen kunstmatig neurotransmitters genereren, maar ook sensaties volledig simuleren. Dit is niet alleen het domein van sciencefiction, maar iets dat daadwerkelijk wordt onderzocht en ontwikkeld.
We zijn tot de conclusie gekomen dat virtuele realiteit mogelijk is dankzij de ontwikkeling van wetenschap en technologie, dus de volgende belangrijkste vraag is: kunnen mensen onderscheid maken tussen virtuele realiteit en echte realiteit? Mensen slapen ongeveer 8 uur per dag, wat betekent dat 33% van ons leven slapend wordt doorgebracht, aangezien er 24 uur in een dag zitten. Tijdens dit essentiële deel van ons leven dromen we. Dromen die bij het ontwaken gedenkwaardig zijn (dwz dromen waarbij u zich ervan bewust bent dat u droomde) staan bekend als lucide dromen. In termen van fysiologie kunnen dromen echter op elke diepte van de slaap voorkomen, omdat de prikkelbaarheid van het centrale zenuwstelsel afneemt met het slaapproces, en als resultaat daarvan wordt de algehele verenigde toestand van hersenactiviteit geleidelijk gedesintegreerd, wat resulteert in een zo- Dit wordt een dissociatieve staat van representatie genoemd, zodat dromen op elke slaapdiepte kunnen voorkomen. We brengen tenslotte 33% van ons leven door met dromen. Je kunt dromen zien als een andere vorm van virtuele realiteit. Wat er in dromen gebeurt, heeft niets te maken met de echte wereld, dus het is virtuele realiteit. Dit roept de vraag op. Is lucide dromen, waarbij je beseft dat je in een droom zit, niet een symbool van het onderscheid tussen virtuele realiteit en realiteit? Hier moeten we kijken naar het proces van lucide dromen. Lucide dromen zijn verdeeld in twee delen. Er zijn twee soorten lucide dromen: dromen waarin je tijdens de slaap droomt en je geleidelijk realiseert dat je droomt, en dromen waarin je rechtstreeks vanuit je waakzaamheid in de lucide droomtoestand terechtkomt. De eerste, waarbij je geleidelijk beseft dat je droomt, wordt meestal gekenmerkt door het opmerken van kenmerken in de droom die zo verschillen van die in de echte wereld, dat je weet dat je droomt. De tweede is wanneer je rechtstreeks vanuit het wakker zijn in een lucide droomtoestand terechtkomt, en je bewust lucide droomt in de wakende wereld. Wat ze allebei gemeen hebben, is dat je de droom van de wakende wereld kunt onderscheiden door je herinneringen aan de wakende wereld. Er bestaat ook zoiets als vals ontwaken. Van vals ontwaken is sprake als je een levendige droom hebt en deze als echt waarneemt. Het kan worden gezien als een toestand waarin u zich uw wakkere leven niet meer herinnert. We moeten aandacht besteden aan dit fenomeen van vals ontwaken. Bij vals ontwaken wordt de droom als echt gezien omdat er geen concept van ontwaken bestaat. Dit ondersteunt mijn argument dat we geen onderscheid kunnen maken tussen virtuele realiteit en realiteit. Als je herinneringen hebt aan de echte wereld, kun je immers de virtuele realiteit onderscheiden, maar als je geen herinneringen hebt aan de echte wereld en alleen herinneringen uit de virtuele wereld, kun je deze niet onderscheiden van de echte wereld.
Uit het bovenstaande kunnen we zien dat virtuele realiteit kan worden gecreëerd en dat het moeilijk is om onderscheid te maken tussen virtuele en echte werelden als er geen herinneringen zijn aan de andere wereld, zowel in de virtuele als in de echte wereld. We kunnen dan de vraag stellen: “Wat als de wereld waarin ik momenteel leef een virtuele realiteit is? Wat als ik dit artikel nu aan het schrijven ben en in een virtuele realiteit leef, en het gevoel heb dat het allemaal voor niets is? Zoals ik hierboven al zei, kunnen we ons leven echter categoriseren als 1/3 van de virtuele realiteit in onze dromen en 2/3 in onze wakende staat. We bewegen ons al heen en weer tussen virtual reality en realiteit. Uiteindelijk kunnen we zien dat het onderscheid tussen virtual reality en realiteit volkomen zinloos is. Virtuele realiteit kan echt zijn als je gelooft dat het echt is. Eén ding moeten we onthouden. Net zoals de virtuele realiteit op elk moment kan eindigen, zijn we eigenlijk geen oneindige wezens, dus moeten we accepteren waar we nu zijn, of het nu de echte wereld of de virtuele realiteit is, en ons concentreren op de huidige wereld.
In deze context is de ontwikkeling van virtuele realiteit meer dan alleen een technologische vooruitgang; het roept diepgaande vragen op over de menselijke perceptie en de aard van het bestaan. De filosofische discussie over hoe we de werkelijkheid waarnemen en definiëren en hoe de grenzen kunnen vervagen, moet worden voortgezet. Naarmate het onderscheid tussen virtuele realiteit en realiteit vervaagt, moeten we mogelijk nieuwe criteria ontwikkelen voor de manier waarop we de werkelijkheid beoordelen. Deze discussies zullen niet alleen de wetenschap en technologie vooruit helpen, maar zullen ook aanzienlijke veranderingen in onze mentaliteit en waarden teweegbrengen.
Concluderend kan worden gezegd dat het onderscheid tussen virtuele realiteit en realiteit steeds moeilijker zal worden naarmate de technologie zich verder ontwikkelt, en we zullen een nieuw perspectief moeten aannemen dat beide werelden omarmt in plaats van ze te scheiden. Hoewel er op het huidige technologieniveau nog steeds veel uitdagingen zijn, kan er een dag komen waarop de virtuele realiteit niet meer van de werkelijkheid te onderscheiden is. Wanneer dat gebeurt, zullen we in een complexere en meergelaagde wereld leven dan nu. In dit artikel hebben we de mogelijkheden van virtual reality onderzocht en de filosofische en ethische vragen die het oproept. Wij hopen in de toekomst over deze onderwerpen te kunnen blijven praten.
