Valse positieven en valse negatieven, die respectievelijk verwijzen naar valse positieven en valse negatieven, bij het testen van drugs door atleten zijn belangrijke kwesties op verschillende gebieden, waaronder het testen van medicijnen en de goedkeuring van leningen, wat het belang benadrukt van het stellen van normen om de betrouwbaarheid en eerlijkheid te behouden.
Bij het testen van drugs op atleten na de wedstrijd, worden atleten van wie de urine- of bloedmonsters enig gehalte aan een verboden stof blijken te bevatten, geacht een verboden stof te hebben ingenomen en worden ze gediskwalificeerd. Dit is een belangrijk proces om de eerlijkheid van de sport en de gezondheid van de atleten te beschermen. De fouten die bij deze tests kunnen optreden en de gevolgen daarvan zijn echter zeer gevoelig.
Afhankelijk van de gehanteerde criteria kan het voorkomen dat een sporter drugs heeft gebruikt terwijl hij of zij dat niet heeft gedaan, of andersom. In de statistieken wordt de eerste de adoptiefout (vals-positief) genoemd, en de laatste de afwijzingsfout (vals-negatief). Deze fouten kunnen optreden afhankelijk van de gevoeligheid en specificiteit van de testmethode en de ingestelde grenswaarde.
In het eerste geval kan de drugstester een serieuze prijs betalen, zoals een rechtszaak wegens smaad van de atleet en een verlies aan geloofwaardigheid voor de testorganisatie, terwijl er in het laatste geval vrijwel geen prijs hoeft te worden betaald omdat maar weinig atleten zullen bekennen. . Dit betekent dat we heel voorzichtig moeten zijn bij het vaststellen van de normen voor drugstests, wat kan leiden tot aansprakelijkheids- en geloofwaardigheidsproblemen voor testers en organisaties.
Aan de andere kant zijn er op veel gebieden voorbeelden te vinden van hoe de misvatting van adoptie en de misvatting van afwijzing elkaar op verschillende manieren beïnvloeden, niet alleen bij het testen van medicijnen. Bij veiligheidscontroles op luchthavens kunnen onschuldige passagiers bijvoorbeeld hinder ondervinden of in diskrediet worden gebracht wanneer strikte screeningcriteria worden toegepast om terroristen te betrappen. Dit laat zien hoe belangrijk het is om bij veiligheidsonderzoek een evenwicht te vinden tussen gevoeligheid en specificiteit. Op elk van deze gebieden is het belangrijk om te zoeken naar manieren om de kans op fouten te minimaliseren en de betrouwbaarheid te vergroten.
Aan de andere kant zijn de kosten van een fout bij acceptatie soms minder voor de hand liggend, terwijl de kosten van een fout bij afwijzing duidelijker zijn. Wanneer banken beslissen of ze een lening aan een klant goedkeuren, bepalen ze of de klant waarschijnlijk in gebreke zal blijven met de lening. Afhankelijk van de goedkeuringscriteria zijn er twee soorten fouten: adoptiefouten, waarbij de bank besluit dat de klant de lening zal terugbetalen (en in gebreke blijft), en afwijzingsfouten, waarbij de bank besluit dat de klant de lening niet zal terugbetalen (en in gebreke blijft). en zal niet in gebreke blijven).
In dit geval is het minder duidelijk dat de bank er niet in slaagt haar operationele winst te vergroten door geen leningen te verstrekken, terwijl de verliezen die de bank lijdt doordat zij de lening niet kunnen terugbetalen na het verstrekken van de lening duidelijker zijn. Om deze reden moeten banken voorzichtiger zijn bij het vaststellen van criteria voor de goedkeuring van leningen, en is het belangrijk om een evenwicht te vinden tussen de fout van acceptatie en de fout van afwijzing.
Bij het vaststellen van criteria zullen drugsscreeners en banken de kosten van relatief voor de hand liggende fouten willen verlagen. Deze twee fouten voor hetzelfde doel zijn echter met elkaar geschommeld. Dat wil zeggen: het verschuiven van de criteria om de acceptatiefout te verminderen zal de fout bij afwijzing vergroten, en het verschuiven van de criteria om de fout bij afwijzing te verkleinen zal de acceptatiefout vergroten, dus je kunt de waarschijnlijkheid van beide fouten samen niet verkleinen. Statistici zeggen dat elk detectiesysteem alleen maar de waarschijnlijkheid van de acceptatiefout of de afwijzingsfout herverdeelt. Het is dus belangrijk om je niet te concentreren op de kosten van de ene fout en over het hoofd te zien dat het verminderen ervan de andere zal vergroten.
Daarom is het belangrijk om een evenwicht te vinden bij het vaststellen van normen. Het is een principe dat op veel gebieden kan worden toegepast, niet alleen bij het testen van medicijnen of het goedkeuren van leningen. Het uiteindelijke doel moet zijn om het optreden van fouten te minimaliseren en tegelijkertijd de betrouwbaarheid en eerlijkheid te behouden door middel van de juiste criteria. Dit kan worden gedaan door gebruik te maken van relevante gegevens en statistische analyses, en door de criteria voortdurend te monitoren en aan te passen om deze te optimaliseren.
