Dans is een extraverte kunst waarin de danser zijn of haar realisaties en inspiraties communiceert met het publiek, waarbij hij emoties uitdrukt door middel van beweging en het publiek hierdoor nieuwe ervaringen en percepties laat opdoen.
Dans is, net als andere kunsten, een extraverte activiteit in die zin dat het een reactie verwacht, wat betekent dat de danser een stuk creëert met de bedoeling zijn of haar realisaties aan het publiek over te brengen en de ervaren inspiratie te delen. Op deze manier wordt dans meer dan alleen een reeks bewegingen, maar een diepere artistieke expressie. Dansers gebruiken hun lichaam als hulpmiddel om emoties over te brengen die niet in woorden kunnen worden uitgedrukt, en in dit proces wordt artistieke communicatie bereikt. Dans is een kunst die de beperkingen van taal overstijgt en onze gemeenschappelijke emoties en ervaringen uitdrukt in een beeldtaal. Dit is een van de redenen waarom dans over de hele wereld geliefd is, over culturele en taalbarrières heen.
Hoe gebeurt deze communicatie? Op het podium laten dansers het publiek de bewegingen van hun lichaam zien die ze hebben gecreëerd. De bewegingen moeten doordrenkt zijn van emotionele betekenis en levenservaring. Levenservaringen worden echter niet noodzakelijkerwijs realistisch nagebootst. Wanneer een danser bijvoorbeeld de pijn van een breuk uitdrukt, laat hij niet bepaald een hand zien die zwaait, tranen of een denkbeeldig object omhelst. In plaats daarvan toont hij het in de vorm van een geabstraheerd gebaar. Deze geabstraheerde gebaren prikkelen de verbeelding van het publiek en maken verschillende interpretaties mogelijk op basis van hun eigen ervaringen. Bovendien kan de fysieke expressie van de danser de complexiteit van emoties weerspiegelen, waardoor meer dan alleen verdriet wordt overgebracht. Dit maakt deel uit van de unieke aantrekkingskracht van dans.
De danser verwacht van het publiek dat het niet louter een toeschouwer is, maar een deelnemer wordt in de beweging die voor hen staat. Het lijkt misschien alsof ze rustig in een stoel zitten, maar ze dansen samen en gebruiken al hun spiergroepen op een geïntegreerde manier. De hoop is dat de emotionele band die de danser aanvankelijk ontroerde, bij het publiek zal worden gewekt. Wanneer het publiek zijn eigen emoties uitdrukt en deelt, samen met de bewegingen van de danser, is dans echt een communicatieve kunst. Deze interactie maakt elk dansmoment specialer en creëert een ervaring die het publiek en de danser verenigt.
Het doel van een danser moet echter niet alleen zijn om de emoties van het publiek te stimuleren. Hij streeft ernaar de bestaande gevoelens van het publiek over een object te veranderen, hun ervaring uit te breiden en hen te bevrijden van hun gebruikelijke reacties, zodat ze een nieuwe perceptie en ervaring van de werkelijkheid kunnen voelen. Om deze doelen te bereiken maken dansers vooral gebruik van beweging, maar ze gebruiken ook decorontwerp, muziek en andere materialen die een emotionele band met het publiek kunnen creëren. Belichting en kostuums zijn ook belangrijke elementen, die diepte toevoegen aan de boodschap die de danser probeert over te brengen. Het kostuum van de danser is zo nauw verweven met de beweging dat het soms aanvoelt als een verlengstuk ervan, en een belangrijk onderdeel is van de algehele esthetiek van de dans.
Hoe moet het publiek reageren op deze verwachtingen en inspanningen van de danser? Wanneer ze een kunstwerk tegenkomen, hebben de meeste toeschouwers verwachtingen over hoe zij denken dat het werk eruit zal zien, op basis van esthetische ervaringen, kennis en informatie uit het verleden over de kunstenaar en het werk. In het geval van dans kunnen deze verwachtingen echter vaak tot een slechte ervaring leiden. Dit komt doordat het publiek zich niet kan onderdompelen in de beweging van de danser. Sommige kijkers zijn wellicht slechts geïnteresseerd in één aspect van een dans, zoals de vormen die de armbewegingen van de danser creëren of de muziek die daarbij hoort. Natuurlijk gebruikt het publiek in dit geval nog steeds zijn zintuigen, zoals zicht of gehoor, maar ze zien de dans niet in zijn geheel.
Dus, hoe kunnen we dans volledig zien? Kortom: door zelf danser te worden. In dit opzicht is het de moeite waard om te verwijzen naar een kort verhaal over een boer. De boer verloor zijn paard en kon het daardoor terugvinden. Als we dezelfde werkwijze hanteren als deze boer, zal het publiek zeker kunnen vinden wat de danser probeert te zeggen. Alleen door dans op deze manier te benaderen, kunnen we het als kunstvorm goed waarnemen. Het vereist ook voortdurend leren en begrijpen hoe je naar dans moet kijken. Je kunt je waardering voor dans verdiepen door de intenties van de danser en de context van het werk te bestuderen, maar ook door jezelf bloot te stellen aan een grote verscheidenheid aan danswerken. Het is ook belangrijk om de geschiedenis van de dans te bestuderen en verschillende dansstijlen te ervaren. Dit geeft het publiek de kans om hun begrip en plezier van dans te verdiepen.
Dans is een kunstvorm die nauw verbonden is met ons dagelijks leven. Elke beweging die een danser uitdrukt, bevat de menselijke natuur, emoties en levensfilosofie. Daarom is het kijken naar dans meer dan alleen maar kijken, het is ook een proces van reflectie op en begrip van ons leven. Wanneer het publiek via dit proces met dans in aanraking komt, wordt het meer dan alleen een artistieke expressie; het wordt een deel van hun leven. Het geeft hen ook de mogelijkheid om hun eigen innerlijke wereld te verkennen en nieuwe emoties te ontdekken. Dit is een van de unieke dingen die dans onderscheidt van andere kunstvormen. Dans is meer dan alleen beweging; het wordt geboren op het kruispunt van leven en kunst.
