Rodins The Thinking Man gebruikt de ruwe textuur van brons om de conventionele wijsheid te doorbreken dat beeldhouwkunst een beeldende kunst is. Dit sluit aan bij de lichaamsfilosofie van de Franse filosoof Maurice Merleau-Ponty, die suggereert dat kunst verder gaat dan het visuele en de zintuigen van het hele lichaam stimuleert, inclusief tactiele ervaringen.
Rodins The Thinking Man, van de beroemde moderne Franse beeldhouwer, tart de conventionele wijsheid dat beeldhouwkunst een beeldende kunst is. De Denkende Man heeft een ruw oppervlak, aangezien de kunstenaar de textuur van het brons zelf heeft gebruikt, en presenteert geen visueel perfect silhouet. Als gevolg hiervan ervaart de kijker die The Thinking Man tegenkomt de ruwe textuur van het oppervlak zelf. Rodin wilde het werk animeren door de natuurlijke textuur van het brons, waardoor de kijker het beeld levendiger kan voelen.
Het feit dat kijkers reageren op ruwe oppervlakken suggereert dat beeldhouwkunst is verschoven van een kunst voor de ogen naar een kunst voor het lichaam. De tastbare ervaring van het reageren op de textuur van een oppervlak veronderstelt ons ‘lichaam’ als een holistische verstrengeling van ogen, handen, neus, oren, enz. Deze reactie nodigt de kijker uit om op een dieper niveau met het werk bezig te zijn, waardoor een verscheidenheid aan mensen wordt gemobiliseerd. andere zintuigen dan zien. Deze tendens doet denken aan de 'filosofie van het korps' van de Franse filosoof Maurice Merleau-Ponty.
Merleau-Ponty stelt dat alle ervaring voortkomt uit het menselijk lichaam. Hij spreekt over het lichaam als ‘dat wat het visuele spektakel levend houdt, het bezielt, het intern verrijkt en er een systeem mee vormt. Hij geeft het lichaam de status van subject. Hij twijfelt of ontkent het bestaan van de wereld niet, maar ziet de betekenis van de wereld als iets dat alleen kan worden verlengd door het lichaam, het subject dat erin wortelt en het bewoont. Het lichaam is niet alleen een fysieke, chemische en fysiologische massa. Het is de bron van al onze ervaringen en vormt onze relatie met de wereld.
Merleau-Ponty relateert de ervaring van het lichaam aan ‘fenomenen’, die voor hem het product zijn van objectiviteit en subjectiviteit. Stel dat u tv kijkt in uw kamer en u hoort een rammelend geluid uit de keuken. Normaal gesproken zouden we deze gebeurtenis als een fenomeen beschrijven door ons te concentreren op het geluid en de oorzaak ervan. Merleau-Ponty meent echter dat een gebeurtenis pas een fenomeen is als er een ontvanger is die het geluid waarneemt. Hoe hard het 'kletter' ook is dat wordt veroorzaakt door het vallen van een plaat, als er geen receptor is die de trilling als geluid waarneemt, is er geen sprake van geluid. Het fenomeen geluid ontstaat door de combinatie van een object, dat we gewoonlijk een bestaand object noemen, en een subject, dat een ontvanger is.
Volgens Merleau-Ponty is alles wat we in de wereld ervaren een fenomeen. Fenomenen bevatten echter betekenis. Hij beschouwt het optreden van een fenomeen als de ‘geboorte van betekenis. Om dit uit te leggen maakt Merleau-Ponty gebruik van het oriëntatieconcept van de Duitse filosoof Husserl. Volgens Husserl is ons bewustzijn ‘altijd ergens op gericht’. Merleau-Ponty omarmt dit idee van oriëntatie en beschouwt het als de basis van alle verschijnselen en betekenissen die we ervaren, en legt uit dat wanneer mensen verschillende ervaringen hebben en verschillende betekenissen in hetzelfde object of dezelfde gebeurtenis lezen, dit komt omdat ze verschillende oriëntaties hebben op dat object of dezelfde gebeurtenis. evenement.
Merleau-Ponty noemt onze reactie op de wereld 'perceptie'. Waarneming is niet alleen de activiteit van de zintuigen of de hersenen, maar de betrokkenheid bij de wereld als totale lichaamsactiviteit. Stel je bijvoorbeeld voor dat je naar een monitor kijkt. We kijken altijd naar een object vanuit een enkel punt in ruimte en tijd. Mijn visie kent delen die onthuld worden en delen die verborgen zijn. Wat ik eigenlijk zie is de voorkant van de monitor. Merleau-Ponty zegt echter dat we op dit punt niet alleen waarnemen wat zichtbaar is, maar ook wat niet direct zichtbaar is, gebaseerd op de ervaringen die in het lichaam zijn verzameld. Op dit punt kunnen de verschillende zintuigen worden gecommuniceerd en verenigd, wat hij ziet als het werk van het lichaam, niet louter het werk van het intellect. Hij noemt het subject dat in de wereld is en zich naar de wereld beweegt via activiteiten als perceptie ‘être au monde’. We kunnen onszelf herkennen als ‘in de wereld zijn’ door middel van bepaalde perceptuele activiteiten, zoals het ervaren van een kunstwerk.
Het veld waarin perceptie plaatsvindt is noch een puur objectieve wereld, noch een puur subjectieve wereld, want het is het veld waarin perceptie plaatsvindt door de ontmoeting en relatie tussen object en subject. Merleau-Ponty noemt het veld van de waarneming het fenomenale veld. Op fenomenaal gebied bestaat de wereld niet los van het waarnemende subject of zijn objecten. Perceptuele activiteit is een lichamelijke activiteit die aan het denken voorafgaat, en op het moment van die activiteit neemt het waarnemende subject deel aan de wereld en begrijpt de betekenis ervan. Vanuit dit perspectief bekritiseert Merleau-Ponty de positie van de cognitivistische filosofie, die de wereld beschouwt als ideologisch geconstrueerd door het subject door middel van het denken.
Merleau-Ponty's nadruk op het lichaam als fundamenteel is een uitdaging voor de westerse filosofische traditie, die de abstracte mentale activiteit van de menselijke geest, of intellect, boven het lichaam als de ultieme waarde heeft benadrukt. De westerse filosofie heeft tot in de moderne tijd het menselijk lichaam gedevalueerd en het intellect als de hoogste waarde beschouwd, maar Merleau-Ponty pleit hiertegen. Hij zag het menselijk intellect slechts als een onderdeel van een bredere lichamelijke activiteit. Dit standpunt staat op gespannen voet met de westerse intellectuele traditie.
Voor Merleau-Ponty is het lichaam de waarnemer van de wereld en de existentiële uitdrukking van het menselijk bestaan. Rodins werk, met de nadruk op het lichaam, doet denken aan de filosofie van Merleau-Ponty. Rodin transformeerde sculptuur tot iets voor het lichaam, niet alleen voor het oog; zijn werken waren niet bedoeld voor visuele bevrediging, maar om een ruimte te creëren die een specifieke lichamelijke reactie uitlokte. Een werk als dit schept een intieme relatie met de kijker. Tijdens het bekijken van Rodins sculpturen hebben we interactie met hen, en die interactie beperkt zich niet tot de visuele dimensie, maar omvat ook een tactiele ervaring. Aan de andere kant staat een kunstwerk dat alleen zichtbaar is voor het oog los van het lichaam, en is het niet eenvoudig om een nauwe relatie tussen het lichaam en het kunstwerk tot stand te brengen. Rodins The Thinking Man is een werk dat aansluit bij de filosofie van Merleau-Ponty omdat het een reactie uitlokt waarin het lichaam het onderwerp is.
De filosofie van Merleau-Ponty blijft de hedendaagse kunst beïnvloeden. Kunstenaars zoeken niet alleen naar visuele schoonheid, ze willen met hun werk een diepe verbinding met de kijker creëren. Dit is nauw verbonden met Merleau-Ponty's lichaamsfilosofie en laat zien dat een kunstwerk kan functioneren als een medium voor interactie met de kijker, en niet alleen als een visueel object.
