Ray Kurzweil stelt dat de singulariteit van 2045 het mogelijk zal maken dat kunstmatige hersen- en orgaantechnologieën de menselijke levensduur dramatisch zullen verlengen. Maar we moeten rekening houden met de sociale en economische implicaties.
Google-ingenieur Ray Kurzweil gelooft dat het bouwen van een kunstmatig brein zou kunnen leiden tot de creatie van een menselijke geest. Hij beweert dat het menselijk brein in 2045 nauwkeurig zal kunnen worden nagebootst. Het idee achter dit radicale geloof is de ‘singulariteit’ in 2045. In de wiskunde is een singulariteit een punt op een asymptoot. Een sterk toenemende functie komt oneindig dicht bij de asymptoot en stijgt tegelijkertijd naar het oneindige. Het punt waar de asymptoot zich bevindt is de singulariteit, waar de functie oneindige waarden heeft. Het is gemakkelijk om singulariteiten te begrijpen door je een zwart gat voor te stellen, een singulariteit in de ruimte. Een zwart gat is als een oneindig diepe put, en sterren en licht vallen in zijn oneindig diepe put. Kurzweil laat met data zien dat de nanotechnologie en informatietechnologie van de mensheid exponentieel groeit volgens de wet van het versnellen van de opbrengsten. Hij zegt dat wanneer de technologie exponentieel groeit en de singulariteit bereikt, mensen materie op moleculair niveau kunnen beheersen. Mensen zullen alchemistische vaardigheden verwerven om kunstmatige hersenen en organen te creëren. De uitdaging van het creëren van kunstmatige hersenen is het overwinnen van de beperkingen van de menselijke levensduur.
De grenzen van de menselijke levensduur zijn vele malen wetenschappelijk onderzocht en het blijkt dat er een stof bij betrokken is. In 1961 ontdekte Hayflick de limiet van het aantal delingen van menselijke lichaamscellen en schatte de limiet van de menselijke levensduur op 120 jaar, aangezien de gemiddelde levensduur van een menselijke lichaamscel twee jaar is. Na de ontdekking van Hayflick werden telomeren ontdekt in menselijk DNA. Terwijl onze cellen zich delen, worden onze telomeren korter, en als ze verloren gaan, begint onze genetische informatie te verdwijnen. Wanneer de hersenen, die onze individuele identiteit bevatten, het einde van hun beperkte deling bereiken, sterven we. Kurzweil gelooft dat tegen 2045, wanneer de singulariteit toeslaat, kunstmatige hersenen gecreëerd kunnen worden om het leven te verlengen. Samen met kunstmatige hersenen zou de ontwikkeling van kunstmatige organen en zeer geavanceerde medische technologie de levensduur van de mens met verschillende ordes van grootte kunnen verlengen. Het is bekend dat hij honderden voedingspillen slikt om te overleven tot 2045, wanneer de singulariteit komt.
Laten we ons de toekomstige samenleving voorstellen na de singulariteit waar Kurzweil op wacht. In de toekomst zal de technologie zo geavanceerd zijn dat de virtuele realiteit niet meer te onderscheiden is van de echte wereld. En, zoals voorspeld door Kurzweil, zal kunstmatige intelligentie zich ontwikkelen en een miljard keer intelligenter worden dan mensen. Mensen kunnen indirect een miljard keer meer intelligentie verwerven door verbinding te maken met de AI-cloud. Hoogontwikkelde kunstmatige intelligentie creëert ‘superintelligentie’ die geen speciaal doel en raamwerk heeft dat vergelijkbaar is met dat van de mens. In een superintelligente samenleving zullen sterke AI gecreëerd door technologie en hybride mensen verbonden met AI ontstaan. Terwijl Kurzweil oneindige levensverlenging ziet als een zegen voor alle individuen, zal oneindig leven in een superintelligente samenleving een belemmering zijn voor de mensheid. Laten we eens kijken naar enkele scenario's waarin menselijke onsterfelijkheid in een superintelligente samenleving schadelijk zou zijn. We zullen laten zien waarom beperkingen op kunstmatige levensverlenging noodzakelijk zijn om de onvermijdelijke negatieve effecten, die niet kunnen worden genegeerd, te voorkomen.
Om het leven na de singulariteit te verlengen, zullen we het kunstmatige brein en zijn aanhangsels moeten vervangen. Wanneer de technologie voor het eerst wordt geïntroduceerd, zal er veel vraag zijn naar kunstmatige hersenen. Onmiddellijk nadat de singulariteit is bereikt, zal de grote vraag levensverlenging erg duur maken. Ontwikkelaars als Kurzweil en degenen die het zich kunnen veroorloven zullen profiteren van de technologie. De verleiding is groot om het ongekende voorrecht van levensverlenging te monopoliseren zodra een paar mensen er misbruik van gaan maken. In het ergste geval wordt een vicieuze cirkel in gang gezet, waarbij de kloof tussen de langlevende bevoorrechten en de kortstondige onderklasse groter wordt. De rijken hebben de mogelijkheid om hun levensduur te verlengen, langer te leven en rijkdom te vergaren. Ze krijgen meer kansen om meer rijkdom te vergaren en langer te leven. Deze langere levensduur geeft hen de mogelijkheid om meer rijkdom te vergaren. Deze vicieuze cirkel versnelt de klassensegregatie en de gescheiden klassen raken verankerd. Het tegenargument hier is dat de snelle technologische vooruitgang van de singulariteit het probleem zal oplossen als levensverlengende technologieën algemeen beschikbaar komen. Als levensverlengende technologieën op de lange termijn goedkoop worden, zal iedereen langer leven. De universele levensduurverlenging creëert echter een nieuw probleem.
Laten we eerst kijken naar het probleem op microniveau van het verlengen van de levensduur van de meerderheid van de mensheid. Als levensverlenging wijdverspreid wordt, zijn veel mensen daar misschien niet op voorbereid. In de toekomst zullen mensen nog steeds een baan hebben en met pensioen gaan als ze een bepaalde leeftijd bereiken. Er is slechts een beperkt bedrag aan pensioensparen dat kan worden opgebouwd om de pensioengerechtigde leeftijd te bereiken. Als de levensduur eenvoudigweg wordt verdubbeld, moeten we de extra levensjaren financieren. Voor velen brengt een plotselinge levensverlenging een langlevenrisico met zich mee, wat een financiële crisis betekent. Als er onvoldoende financiële middelen zijn, zal de kwaliteit van het leven van een individu zeker meerdere malen achteruitgaan. Het individu dat risico loopt, moet kiezen tussen een lang leven van lage kwaliteit of sterven. Je zou kunnen stellen dat het probleem op de lange termijn wordt opgelost door de pensioenleeftijd in de samenleving te veranderen. Omdat iedereen verwacht twee keer zo lang te leven en fysiek in staat is om tot op hoge leeftijd door te werken, kan de samenleving de pensionering uitstellen. Alleen degenen die hun pensioen meteen kunnen vermijden, zullen het probleem echter oplossen. Hierdoor blijft er een overschot aan ervaren en gezonde mensen over die geen baan kunnen vinden. De nieuwe generatie zal veel minder ervaren en gezonder zijn dan degenen die al werkzaam zijn. Als gevolg hiervan zal de nieuwe generatie minder concurrerend zijn op de arbeidsmarkt en zal er een extreem tekort aan banen ontstaan. Als gevolg hiervan zal de oude generatie langer leven en een lagere levenskwaliteit hebben, en zal de nieuwe generatie hun plek niet kunnen vinden.
Laten we eens kijken naar het macroprobleem van de stijgende levensverwachting voor iedereen. Als de meerderheid van de mensheid langer leeft, zal de bevolking uiteraard toenemen. Als we terugkijken naar de menselijke geschiedenis, kunnen we zien dat de toename van de menselijke levensduur sinds de industriële revolutie heeft geleid tot een toename van de bevolking. Na de Industriële Revolutie begon de levensverwachting vanaf 20 jaar te verdubbelen, en 130 jaar later ging de bevolking van 1 miljard naar 2 miljard. Het kunstmatig vermenigvuldigen van de levensverwachting met meerdere malen zal dus een explosieve bevolkingsgroei veroorzaken. Als de hulpbronnen de bevolking niet kunnen ondersteunen als gevolg van de explosieve bevolkingsgroei, zijn er twee manieren om die twee in evenwicht te brengen. Er zijn twee manieren om deze twee in evenwicht te brengen: meer middelen of minder mensen. Helaas zijn de materiële hulpbronnen op aarde eindig. Een aanzienlijk aantal mensen zal moeten sterven. In deze situatie zullen sommige mensen voor altijd leven, en zullen anderen hun leven verliezen. Beslissen wie voor altijd mag leven, is nooit een prettige taak. Er ontstaat concurrentie tussen mensen om in leven te blijven, en in ernstige gevallen kan dit uitmonden in oorlog. Je zou kunnen stellen dat als een bevolkingsexplosie tot oorlog leidt, we de aarde gewoon kunnen verlaten en ons op een andere planeet kunnen vestigen. Dit is echter fysiek ondenkbaar, en de singulariteit zou zich al in 2045 kunnen voordoen. Het VN Future Report voorspelt dat de menselijke levensduur tegen 2130 zal verdubbelen. De bevolkingsexplosie zal naar verwachting binnen 200 jaar plaatsvinden. Helaas bevinden de planeten waarvan men denkt dat ze rijk zijn aan water en zuurstofgas, die essentieel zijn voor het menselijk leven, zich op meer dan 200 lichtjaar afstand. Mars, de dichtstbijzijnde planeet bij de aarde, en de planeten in ons zonnestelsel hebben geen atmosfeer om honderden miljoenen mensen te ondersteunen, noch hebben ze meren die voldoende water bevatten. Het is fysiek onmogelijk om sneller te reizen dan de lichtsnelheid, dus het is onmogelijk om binnen 200 jaar een planeet rijk aan hulpbronnen te bereiken. Dus hoe hard we ook proberen, de overbevolking op aarde zal op aarde moeten worden opgelost.
Omdat de inspanningen van de mensheid om de bevolkingsexplosie van de planeet op te lossen de mensheid bedreigen, is het noodzakelijk om eerst de levensverlenging te beperken. Tijdens de singulariteit zal de virtuele realiteit niet meer te onderscheiden zijn van de echte wereld. Wanneer de mensheid geen hulpbronnen meer heeft, kan virtual reality worden gebruikt om onbeperkte hulpbronnen op aarde te creëren. Naast de minimale hulpbronnen die nodig zijn om te overleven, kan virtual reality de mensheid voorzien van een overschot aan hulpbronnen. Door onze hersenen te verbinden met de virtuele realiteit kunnen we in luxe leven terwijl we feitelijk minimale voeding ontvangen. Maar dan is er nog de kwestie van waarden en het behoud van soorten. Veel mensen kunnen het idee misschien niet accepteren om in een nepwereld te leven waar alleen hun hersenen mee verbonden zijn. En omdat het niet echt is, kunnen ze geen nakomelingen creëren in virtual reality. Je zou kunnen zeggen dat dit geen probleem is als je kunstmatig nakomelingen creëert. Er is echter geen verband tussen het kunstmatig creëren van nakomelingen in de echte wereld en mensen die elkaar ontmoeten en nakomelingen krijgen in de virtuele realiteit. We moeten de creatie van nakomelingen koppelen aan het behoud van de soort, maar we kunnen de link niet vinden.
Er wordt superintelligentie gecreëerd en menselijke hersenen kunnen worden gekoppeld aan AI. AI evolueert veel sneller dan mensen en is voorspellender. Mensen zijn beperkt in de voedingsstoffen die ze voor energie kunnen gebruiken in de vorm van suikers, lipiden en altijd eiwitten. AI-robots kunnen daarentegen overleven op elektriciteit en hebben een gevarieerd dieet. In een overbevolkte wereld zullen mensen in hun natuurlijke staat een overlevingsnadeel hebben, omdat hun capaciteiten achter zullen blijven bij die van AI-robots en hybride mensen. Mensen zullen onder druk staan van AI om te overleven. Als gevolg hiervan zal de meerderheid van de mensen onder gunstige omstandigheden hybride mensen worden. Op de lange termijn zal de superintelligente samenleving, als gevolg van de levensverlenging, uitsluitend bestaan uit hybride mensen en AI. De mensheid zoals wij die vandaag de dag voor ogen hebben, zal in de geschiedenis verdwijnen. Je zou kunnen stellen dat hybride mensen nog steeds mensen zullen zijn, maar dat ze anders zullen zijn.
De mensheid is op zoek naar het eeuwige leven, en ieder individu heeft het verlangen om langer te leven. Op een bepaald punt in de toekomst, wanneer de singulariteit werkelijkheid wordt, zal dit verlangen in vervulling gaan. Echter, het eeuwige leven leiden in een samenleving, niet alleen voor één mens, maar voor velen, is een complex en moeilijk probleem. We hebben de negatieve effecten van het eeuwige leven op de samenleving vanuit verschillende perspectieven besproken. In termen van sociale hiërarchie zou onsterfelijkheid leiden tot verschillende levensduur voor verschillende klassen. Mensen met een hogere status zouden meer mogelijkheden hebben om hun status te behouden als ze een langere levensduur zouden verwerven. Met meer kansen wordt de status verstevigd en blijft de vicieuze cirkel voortduren. Op microniveau van de samenleving zou dit leiden tot een verslechtering van de levenskwaliteit en hevige concurrentie. Generaties die een plotselinge stijging van de levensduur ervaren, zijn mogelijk niet voorbereid en ervaren een scherpe daling van de levenskwaliteit. Nieuwe generaties die in de beroepsbevolking worden geboren, kunnen te maken krijgen met ernstige tekorten aan banen omdat zij concurreren met oudere generaties. Op het macroniveau van de samenleving zien we het probleem van de bevolkingsexplosie. Bevolkingsexplosie leidt tot schaarste van hulpbronnen en, in ernstige gevallen, tot oorlog. Virtuele realiteit zou geïntroduceerd kunnen worden als oplossing voor de bevolkingsexplosie op onze planeet, maar het zou ook op een ander niveau problemen kunnen veroorzaken.
De verschillende aspecten die we hebben besproken zijn organisch en temporeel met elkaar verbonden. Levensverlengende technologieën zullen in eerste instantie niet wijdverbreid zijn en geconcentreerd zijn in de handen van enkelen, waardoor een bevoorrechte klasse ontstaat. Dit is een vicieuze cirkel die het probleem verergert. Wanneer de technologie vooruitgaat en levensverlenging voor iedereen betaalbaar wordt, is het eerste probleem opgelost. Als het echter plotseling beschikbaar is, zal de onvoorbereide generatie een lagere levenskwaliteit ervaren. De achteruitgang van de levenskwaliteit van de oudere generatie verhoogt de sociale lasten en heeft gevolgen voor de nieuwe generatie. De nieuwe generatie zal te maken krijgen met ernstige tekorten aan banen. Naarmate de tijd verstrijkt en de levensverwachting toeneemt, explodeert de wereldbevolking. De schaarste aan hulpbronnen zal toenemen, wat zal leiden tot buitensporige concurrentie en oorlogen. Om het bevolkingsprobleem op te lossen zou de mensheid de virtuele realiteit kunnen adopteren. Dit is een goedkope en risicovolle oplossing. Het creëert echter een samenleving die niet voor alle mensen acceptabel is en maakt het moeilijk om de soort te behouden. Omdat het onmogelijk is om nakomelingen te krijgen in virtual reality, is het onmogelijk om het ras in het echte leven te behouden. In een superintelligente samenleving zijn bestaande mensen in het nadeel bij de bevolkingsexplosie en worden ze kunstmatig intelligent. Uiteindelijk zal het bestaande menselijke ras verdwijnen.
Kunstmatig eeuwig leven, gekoppeld aan het singulariteitstijdperk, creëert het ene negatieve probleem na het andere. Zelfs als het ene probleem wordt opgelost, zal er een ander probleem ontstaan dat niet kan worden genegeerd. Als de mensheid er niet in slaagt op passende wijze te reageren en de geschiedenis zich in de hierboven beschreven chronologische volgorde voortbeweegt, zal het moeilijk zijn om terug te keren. Mensen moeten actie ondernemen voordat het probleem erger wordt. Levensverlenging zal moeilijk te verbieden zijn, omdat het een menselijk instinct is en economisch verhandelbaar is. Daarom zullen we de intelligentie van superintelligente samenlevingen moeten lenen. We moeten onze realiteit kennen met de intelligentie en voorspellende kracht van AI, die een miljard keer intelligenter is dan mensen. We moeten de kracht van AI gebruiken om erachter te komen hoe lang we voor iedereen kunnen accepteren. De mensheid heeft een passende levensduur nodig om catastrofes te voorkomen. Dit is hoe de mensheid alles zal verwerven in een superintelligente samenleving. We leven een lang leven dankzij superintelligente technologie, en we voorspellen en voorkomen de catastrofes die door buitensporige hebzucht worden veroorzaakt. Ik denk dat dit de beste manier is voor de mensheid.
