Axel Hornet diagnosticeert het pathologische probleem van de moderne samenleving als het ontberen van zelfactualisatie als gevolg van sociale verwaarlozing, en stelt dat het herstel van sociale erkenning en de strijd om erkenning noodzakelijk zijn om dit te overwinnen. Hij verklaart de individuele zelfvorming en het positieve zelfbewustzijn door deze op te delen in oorspronkelijke relaties, rechtenrelaties en waardengemeenschapsrelaties, en wijst op de vernietiging van het zelfbewustzijn als gevolg van verwaarlozing. Hij stelt dat een pathologische samenleving kan worden hersteld tot een gezonde samenleving door een nieuwe orde van erkenning te vormen door middel van de strijd om erkenning.
Filosoof Axel Hornet stelt dat de moderne samenleving een pathologische samenleving is geworden waarin individuen niet in staat zijn zichzelf succesvol te realiseren, en dat de oorzaak hiervan onwetendheid is. Hij stelt dat om de moderne samenleving van pathologisch naar gezond te laten evolueren, de sociale erkenning die individuele zelfrealisatie garandeert, moet worden hersteld.
Op welke manieren ziet Hornet sociale erkenning als een garantie voor individuele zelfrealisatie? Om dit uit te leggen legt hij eerst het proces van individuele zelfvorming uit via de relatie tussen het 'objectieve ik' en het 'subjectieve ik'. De objectieve ik is het zelfbeeld dat een individu vormt door de ideeën en verwachtingen van anderen over hem of haar te generaliseren. Met andere woorden: het objectieve zelfbeeld is het zelfbeeld dat sociaal van het individu wordt verlangd. Het subjectieve ik is het zelfbeeld voordat het individu het zelf vormt in reactie op het objectieve ik, en het is een oneindige mogelijkheid voor het individu om het zelf te vormen. Daarom kan de subjectieve ik het zelf vormen door de objectieve ik te internaliseren, maar de subjectieve ik kan de objectieve ik ook afstoten. Wanneer het subjectieve ik in opstand komt tegen het objectieve ik, kan het subjectieve ik een nieuw zelfbeeld aan het objectieve ik doen gelden, en alleen wanneer het objectieve ik dit accepteert, kan het individu een zelf vormen.
Volgens Hornett veronderstelt de vorming van een zelf door een individu als reactie op het subjectieve ik de wederzijdse erkenning van de actoren in sociale relaties, dat wil zeggen het individu en de ander. Een individu kan dus een zelf vormen in een relatie van wederzijdse erkenning, en een individu dat een zelf vormt in een relatie van wederzijdse erkenning kan een positief zelfbewustzijn vormen, een positieve perceptie van het zelf, door sociale steun te verwerven. Als een individu in een relatie met wederzijdse erkenning echter sociale minachting ervaart, wordt het positieve zelfbeeld van het individu vernietigd.
Hornett categoriseert relaties met wederzijdse herkenning en hun positieve zelfpercepties in drie typen. De eerste is de oorspronkelijke relatie, een relatie van wederzijdse herkenning waarin een individu wordt erkend als een wezen met specifieke behoeften en instincten door emotionele aandacht van anderen te ontvangen, zoals liefde of vriendschap. Individuen die emotionele zorg ervaren in een primordiale relatie ontwikkelen zelfvertrouwen, een geloof in zichzelf dat aan hun behoeften en emoties kan worden voldaan en dat er altijd voor hen kan worden gezorgd. Wanneer een individu echter minachting van anderen ervaart, zoals mishandeling of mishandeling, wordt het vertrouwen vernietigd. De tweede is de rechtenrelatie, die een wederzijdse erkenning door anderen is van de wettelijke rechten van het individu als een rationeel persoon die in staat is autonoom te beslissen over zaken als goed en kwaad. In een rechtenrelatie ontwikkelt een individu aan wie wettelijke rechten worden toegekend een gevoel van zelfrespect, waarbij hij of zij erkent dat hij of zij door de samenleving wordt gerespecteerd als een wezen met gelijke rechten als anderen. Het gevoel van eigenwaarde wordt echter vernietigd wanneer een individu gebrek aan respect ervaart van de samenleving die hem de wettelijke rechten ontzegt waarvan hij verwachtte dat deze vervuld zouden worden. De derde is de gemeenschap van waardenrelatie, een relatie van wederzijdse erkenning waarin individuen worden erkend vanwege hun individualiteit, capaciteiten en eigenschappen door leden van een gemeenschap die bepaalde waarden of doelen delen. Individuen ervaren sociale solidariteit wanneer ze door leden van een gemeenschap als waardevol worden erkend, wat het gevoel van eigenwaarde vergroot, het gevoel dat ze bijdragen aan de gemeenschap. Het gevoel van eigenwaarde wordt echter vernietigd wanneer een individu minachting ervaart voor zijn capaciteiten en eigenschappen, wat door de leden van de gemeenschap wordt ontkend.
Volgens Hornett kan een individu, wanneer hij een positief zelfgevoel ontwikkelt in elk van deze drie wederzijdse herkenningsrelaties, zichzelf met succes verwezenlijken. Wanneer de positieve zelfperceptie van een individu echter wordt vernietigd door veronachtzaming in een relatie van wederzijdse erkenning, verliest het individu de kans op zelfactualisatie. Om te herstellen verzet het individu zich tegen de sociale orde van erkenning, de standaard of het principe op basis waarvan de samenleving beoordeelt of iemands zelf aanvaardbaar is voor erkenning. Wanneer een individu een nieuw zelfbeeld oplegt aan de bestaande orde van herkenning, wordt hij of zij gedwongen de confrontatie aan te gaan met de bestaande orde van herkenning, en de weerstand van het individu strekt zich uit tot sociale weerstand om de voorwaarden voor zelfactualisatie veilig te stellen voor degenen die zijn uitgesloten van de herkenning. bestaande herkenningsvolgorde.
Hij noemt al dit soort weerstand een strijd om erkenning. Hij gelooft in het bijzonder dat erkenningsstrijd die ontstaat in relaties van rechten of waardengemeenschappen een nieuwe erkenningsorde kan vormen door de reikwijdte van sociaal erkende individuele rechten of waarden uit te breiden. Daarom stelt Hornet dat erkenningsstrijd legitieme strijd is die de moderne samenleving herstelt naar een gezonde samenleving. Dit betekent dat de strijd om erkenning meer is dan alleen een individuele kwestie, maar een belangrijke rol kan spelen bij het veranderen van de sociale structuur. In de moderne samenleving hebben individuen voortdurend interactie met de samenleving waarin ze leven door deze strijd om erkenning, en daarbij verwerven ze de kracht om zichzelf te realiseren en sociale verandering na te streven. De theorie van Hornet suggereert dat deze sociale verandering kan leiden tot een overgang van een pathologische samenleving naar een gezonde samenleving.
Hij benadrukt het belang van de strijd om erkenning, maar wijst er ook op dat het niet alleen een individueel probleem is, maar een probleem van de hele samenleving. Hij waarschuwt dat als de sociale erkenning niet wordt hersteld, individuen verstoken zullen blijven van de mogelijkheden tot zelfrealisatie, wat op zijn beurt de gezondheid van de hele samenleving zal ondermijnen. Daarom stelt hij dat het herstel van sociale erkenning de sleutel is tot het oplossen van de pathologische problemen waarmee de moderne samenleving wordt geconfronteerd, en dat het noodzakelijk is om betere sociale omstandigheden te creëren.
